Het einde van de reis komt nu wel heel dichtbij. We hebben de laatste dagen geklommen in Leonidio en gaan nu richting de haven van Patras. Daar nemen we de boot naar Venetië. Dan nog ongeveer 2 dagen rijden en dan zijn we weer in Nederland!
We hebben ontzettend veel mooie klimgebieden gezien. Op Corsica, in Riglos en in Zwitserland hebben we onvergetelijke mooie multi-pitches gedaan. Het sportklimmen in verschillende gebieden in Catalonië, in Leonidio en op Kalymnos was echt super. We hebben dit jaar beter dan ooit geklommen. We hadden onszelf een doel gesteld en dat heeft misschien ook wel geholpen. Pieter heeft zijn eerste 8a geklommen en Ester haar eerste 7c.
Ook met het weer hebben we veel geluk gehad. De winter in Catalonië aan het begin van het jaar was wel streng en duurde relatief lang, maar we hebben toen toch veel kunnen klimmen. De condities overdag waren meestal optimaal! Regen hebben we dit jaar bijna niet gehad. Alleen in juni, in Italië, hebben we een paar dagen regen achter elkaar gehad, maar toen was het in heel Europa tamelijk slecht, dus verkassen had weinig zin.
We hebben ontzettend veel leuke honden gezien. Sommige honden zagen we langere tijd achter elkaar en dat was natuurlijk helemaal leuk. En nee, we gaan er geen mee nemen. Dat doen we pas als we stoppen met multipitchen, of met klimmen of als we minder gaan werken. Tot die tijd houden we het bij logeerhonden en loslopende honden bij klimgebieden. Oók leuk. Alhoewel Pieter op Sicilië wel zijn hart verloor aan een herder-look-a-like... (De enige hond trouwens waar we geen foto van hebben, en dat is maar goed ook - hij heeft het nog steeds over die hond).
En we hebben heel veel leuke mensen ontmoet. Een heel vriendelijk ouder echtpaar uit Oostenrijk; Facebook-vrienden die we nu pas voor het eerst in 'het echt' zagen; mijn nicht in Zuid-Frankrijk met haar man en dochter; ontzettend veel vriendelijke Grieken (al dan niet klimmend); Bo, een meisje uit mijn laatste groep 3-4 met haar ouders; en klimmers natuurlijk: professionals, semi-professionals en 'gewone', gepassioneerde klimmers, zwervend langs klimgebieden van Europa of de hele wereld...
Dit jaar hebben we nagenoeg geen pech gehad. Er gingen natuurlijk wel wat dingen stuk (vooral in het begin van het jaar), maar dat was allemaal niet zo erg. We zijn helemaal gezond gebleven en alles doet het nog;-) Alleen de huid van onze vingers kan wel wat rust gebruiken...
Wel hebben we verdriet gehad om een paar vrienden. Calum, een bevriende klimmer uit Nieuw-Zeeland die we in de Dolomieten zouden ontmoeten, is in de zomer plotseling gestorven aan kanker.
En ook met Harry ging het niet goed. Aan het eind van zijn vakantie in Oostenrijk kreeg hij een ongeluk met parapanten. We waren toevallig 'in de buurt' en hebben hem de eerste twee weken op de intensive care bijgestaan. Daarna nam zijn zus het van ons over en is hij naar een revalidatiekliniek in Nederland gebracht. We komen mooi op tijd terug om Harry op te halen uit de kliniek om bij wat goede vrienden thuis oud en nieuw te kunnen vieren!
Tja, en dan begint in januari het werkende leven weer. Niet erg, we hebben leuk werk en het leven in Nederland vinden we helemáál niet vervelend. Jammer alleen dat er geen rotsen zijn...
Esther
©2015 nonstopclimbing.nl
Esther in de route 'Le dos de l'éléphant' |
Ook met het weer hebben we veel geluk gehad. De winter in Catalonië aan het begin van het jaar was wel streng en duurde relatief lang, maar we hebben toen toch veel kunnen klimmen. De condities overdag waren meestal optimaal! Regen hebben we dit jaar bijna niet gehad. Alleen in juni, in Italië, hebben we een paar dagen regen achter elkaar gehad, maar toen was het in heel Europa tamelijk slecht, dus verkassen had weinig zin.
benzinepomphondje van Leonidio |
En we hebben heel veel leuke mensen ontmoet. Een heel vriendelijk ouder echtpaar uit Oostenrijk; Facebook-vrienden die we nu pas voor het eerst in 'het echt' zagen; mijn nicht in Zuid-Frankrijk met haar man en dochter; ontzettend veel vriendelijke Grieken (al dan niet klimmend); Bo, een meisje uit mijn laatste groep 3-4 met haar ouders; en klimmers natuurlijk: professionals, semi-professionals en 'gewone', gepassioneerde klimmers, zwervend langs klimgebieden van Europa of de hele wereld...
Dit jaar hebben we nagenoeg geen pech gehad. Er gingen natuurlijk wel wat dingen stuk (vooral in het begin van het jaar), maar dat was allemaal niet zo erg. We zijn helemaal gezond gebleven en alles doet het nog;-) Alleen de huid van onze vingers kan wel wat rust gebruiken...
Calums geliefde Dolomieten |
En ook met Harry ging het niet goed. Aan het eind van zijn vakantie in Oostenrijk kreeg hij een ongeluk met parapanten. We waren toevallig 'in de buurt' en hebben hem de eerste twee weken op de intensive care bijgestaan. Daarna nam zijn zus het van ons over en is hij naar een revalidatiekliniek in Nederland gebracht. We komen mooi op tijd terug om Harry op te halen uit de kliniek om bij wat goede vrienden thuis oud en nieuw te kunnen vieren!
Tja, en dan begint in januari het werkende leven weer. Niet erg, we hebben leuk werk en het leven in Nederland vinden we helemáál niet vervelend. Jammer alleen dat er geen rotsen zijn...
Esther
©2015 nonstopclimbing.nl