maandag 28 december 2015

Het einde van de reis...

Het einde van de reis komt nu wel heel dichtbij. We hebben de laatste dagen geklommen in Leonidio en gaan nu richting de haven van Patras. Daar nemen we de boot naar Venetië. Dan nog ongeveer 2 dagen rijden en dan zijn we weer in Nederland!

Esther in de route 'Le dos de l'éléphant'
We hebben ontzettend veel mooie klimgebieden gezien. Op Corsica, in Riglos en in Zwitserland hebben we onvergetelijke mooie multi-pitches gedaan. Het sportklimmen in verschillende gebieden in Catalonië, in Leonidio en op Kalymnos was echt super. We hebben dit jaar beter dan ooit geklommen. We hadden onszelf een doel gesteld en dat heeft misschien ook wel geholpen. Pieter heeft zijn eerste 8a geklommen en Ester haar eerste 7c.

Ook met het weer hebben we veel geluk gehad. De winter in Catalonië aan het begin van het jaar was wel streng en duurde relatief lang, maar we hebben toen toch veel kunnen klimmen. De condities overdag waren meestal optimaal! Regen hebben we dit jaar bijna niet gehad. Alleen in juni, in Italië, hebben we een paar dagen regen achter elkaar gehad, maar toen was het in heel Europa tamelijk slecht, dus verkassen had weinig zin.

benzinepomphondje van Leonidio
We hebben ontzettend veel leuke honden gezien. Sommige honden zagen we langere tijd achter elkaar en dat was natuurlijk helemaal leuk. En nee, we gaan er geen mee nemen. Dat doen we pas als we stoppen met multipitchen, of met klimmen of als we minder gaan werken. Tot die tijd houden we het bij logeerhonden en loslopende honden bij klimgebieden. Oók leuk. Alhoewel Pieter op Sicilië wel zijn hart verloor aan een herder-look-a-like... (De enige hond trouwens waar we geen foto van hebben, en dat is maar goed ook - hij heeft het nog steeds over die hond).

En we hebben heel veel leuke mensen ontmoet. Een heel vriendelijk ouder echtpaar uit Oostenrijk; Facebook-vrienden die we nu pas voor het eerst in 'het echt' zagen; mijn nicht in Zuid-Frankrijk met haar man en dochter; ontzettend veel vriendelijke Grieken (al dan niet klimmend); Bo, een meisje uit mijn laatste groep 3-4 met haar ouders; en klimmers natuurlijk: professionals, semi-professionals en 'gewone', gepassioneerde klimmers, zwervend langs klimgebieden van Europa of de hele wereld...

Dit jaar hebben we nagenoeg geen pech gehad. Er gingen natuurlijk wel wat dingen stuk (vooral in het begin van het jaar), maar dat was allemaal niet zo erg. We zijn helemaal gezond gebleven en alles doet het nog;-) Alleen de huid van onze vingers kan wel wat rust gebruiken...

Calums geliefde Dolomieten
Wel hebben we verdriet gehad om een paar vrienden. Calum, een bevriende klimmer uit Nieuw-Zeeland die we in de Dolomieten zouden ontmoeten, is in de zomer plotseling gestorven aan kanker.
En ook met Harry ging het niet goed. Aan het eind van zijn vakantie in Oostenrijk kreeg hij een ongeluk met parapanten. We waren toevallig 'in de buurt' en hebben hem de eerste twee weken op de intensive care bijgestaan. Daarna nam zijn zus het van ons over en is hij naar een revalidatiekliniek in Nederland gebracht. We komen mooi op tijd terug om Harry op te halen uit de kliniek om bij wat goede vrienden thuis oud en nieuw te kunnen vieren!

Tja, en dan begint in januari het werkende leven weer. Niet erg, we hebben leuk werk en het leven in Nederland vinden we helemáál niet vervelend. Jammer alleen dat er geen rotsen zijn...

Esther

©2015 nonstopclimbing.nl

dinsdag 22 december 2015

Bijzondere ontmoetingen op Kalymnos

In de zomer hebben we relatief veel vrienden en andere klimmers ontmoet. In september en oktober waren we voornamelijk alleen (ook fijn). Zowel bij de klimmassieven als op allerlei bivakplekjes. Maar op Kalymnos is het moeilijk om alleen te zijn, zelfs als je pas in november naar het eiland gaat.
Links Volker, rechts Nicole

De eerste twee vrienden die we ontmoetten waren Volker en Nicole. Volker hebben we een paar jaar geleden voor het eerst ontmoet in Geyikbayiri. Sindsdien ontmoeten we elkaar regelmatig in Siurana. We hebben een paar dagen samen geklommen en een paar keer samen gegeten of geborreld. Ze vroegen ons ook om samen naar voetbal te kijken; maar dat doen we al niet eens zónder vrienden...

Julie
 
Op een gegeven moment zag Esther iemand lopen die ze dacht te herkennen: Julie... En ja hoor, ook zij was voor enkele weken op Kalymnos. Helaas hebben we maar een paar dagen met haar kunnen optrekken, ze moest al weer snel naar Londen om op haar kleinkinderen te passen. Julie is gepensioneerd sinds haar 50e en ze is op haar 55e fanatiek gaan klimmen. Ze klimt al een tijdje zevendegraads routes en ze is dit jaar 61 geworden. Nooit te oud om te beginnen met (serieus) klimmen. Ook haar kleinkinderen neemt ze wel eens mee om te gaan klimmen. Julie hebben we in eerdere jaren een paar keer ontmoet in Geyikbayiri. Kleine wereld, die klimwereld. Maar erg leuk om sommigen steeds opnieuw tegen te komen.




links Niklas, rechts Lucas
Op Kalymnos wilde Pieter graag de route Daniboy klimmen, een 8a. De eerste dag dat we naar die route gingen kijken ontmoetten we Lucas en Niklas. Zij waren al wat langer bezig in Daniboy en ze waren vastbesloten om deze route te doen. Iedere keer dat we elkaar zagen vroegen we naar elkaars vorderingen - uiteindelijk hebben de heren hem alle drie in dezelfde week kunnen doen! Later hebben we nog een paar keer met Niklas en Lucas gegeten. Niklas komt uit Zweden en werkt deeltijd als militair en de rest van de tijd klimt hij. Momenteel studeert hij ook Grieks. Door zijn donkere uiterlijk dachten veel Grieken dat hij een Griek is. Lucas komt uit Polen en werkt (voltijds) als programmeur voor een Brits bedrijf. Dat doet hij gewoon via zijn laptop en het internet en de laatste drie maanden heeft hij doorgebracht op Kalymnos. Hij is nu 'op vakantie' in Tailand (om te niksen en een beetje te klimmen) en daarna gaat hij weer serieus klimmen en werken in Chulilla.

Heel erg leuk om van die fanatieke klimmers te ontmoeten - dat inspireert! Hopelijk komen we hen nog eens tegen in een klimgebied. Vast wel;-)

Esther

©2015 nonstopclimbing.nl