vrijdag 28 augustus 2015

Crag-info: Lehn

Interlaken is natuurlijk vooral bekend om de meren en het uitzicht op de Eiger en het Jungfraujoch. Maar net buiten de stad in de bossen liggen ook een aantal sportklimgebieden. Eén van deze gebieden is Lehn.

De rots en de routes
In Lehn klim je op een hard soort kalkzandsteen. Er zijn zo´n 120 routes, voornamelijk in de zesde- en zevende moeilijkheidsagraad, maar je vindt er ook wel achtstegraadsroutes en een enkele vijfdegraadsroute. De routes zijn steil of (sterk) overhangend.De rots wordt gekenmerkt door veel slopers, schollen, maar ook wel kleine randjes en hier en daar een spleet. De meeste routes zijn ongeveer 25m lang. De waardering van de routes is niet erg consistent. We hebben ons verschillende keren afgevraagd of de waardering wel klopte. Op zich niet erg, maar als je wilt warm klimmen en je verzuurt al compleet in een route die niet moeilijk zou moeten zijn, dan is dat wel jammer.

De behaking
De behaking varieert nogal. Je vindt er goed behaakte routes, zowel wat betreft de kwaliteit van de haken als de afstanden tussen de haken. Maar hier en daar tref je ook touwtjes door zandlopers bij wijze van haak, 'zelfgeknutselde' of loszittende haken. De standplaatsen zijn meestal wel goed (2 haken met ene ketting en een ring).

Beste tijd om te klimmen
Lehn ligt op 700m hoogte, verscholen tussen de bomen. De rotsen hebben een zuid-oost oriëntatie. Als het erg warm is in het dal heb je daar bij het klimmassief minder last van, omdat de bomen een deel van het zonlicht wegnemen. Alleen helemaal bovenin de routes komt de zon. Veel klimmers beginnen hier pas in de middag, als de zon helemaal uit de wand is.

Voorzieningen
In Interlaken vind je alles wat je nodig hebt: een keur aan supermarkten, bakkers, sportwinkels, restaurants, campings, pensions en hotels. Ook kun je lekker zwemmen in de Thunersee. Hou in de zomer wel rekening met een enorme drukte. Als je van rust en stilte houdt moet je niet naar Interlaken gaan. Gratis wifi vind je onder meer bij winkelcentrum Migros. In je busje bivakkeren is op de meeste parkeerplaatsen verboden, maar langs de weg naar Habkern is wel een parkeerplaats waar het kan. Wij kookten elke avond bij de Thunersee - daar mag je parkeren tot 22u en daarna gingen we richting Habkern. Drinkwater vind je aan de Seidenfadenstrasse, naast een school.

Klimmassieven in de buurt
In de buurt vind je nog een aantal klimmassieven die wellicht de moeite waard zijn. 
- Neuhaus (5e, 6e en 7e graads routes)
- Dällenboden (5e en 6e graads routes)
- Luegibrüggli (6e en 7e graads routes)

Nonstop-waardering
Wij waarderen dit gebied met 3,5 sterren. De rots is prachtig maar het verkeerslawaai en de wisselende waardering van de routes nemen wel wat van het klimplezier weg.

Topo's van uitgeverij Filidor
- 'Interlaken'
- 'Extrem West' (Lehn, Luegibrüggli,Neuhaus)
- 'Plaisir West' (Lehn niet, maar wel Neuhaus en Dällenboden)

Foto's
De foto's van Lehn.

Esther
©2015 nonstopclimbing.nl

woensdag 26 augustus 2015

Nederlanders in de bergen

We zijn al maanden op reis maar vrijwel nergens ontmoeten we Nederlandse klimmers. Eind juli, begin augustus klommen we bij Interlaken, bij massief 'Lehn'. Bij de wand ontmoetten we Marit & Karel en Mathijs & Marianne. Grappig was dat Marit ons herkende: "Hé, zijn jullie nonstopclimbing?"
Heel toevallig zijn we via Faceook al 'vrienden' maar nu hebben we elkaar ook in het echt ontmoet. Alle vier komen ze uit de regio Utrecht en we bleken veel gemeenschappelijke klimmaatjes te hebben.
Marit en Klaas wonen sinds een paar maanden in Zwitserland. Ze maakten in Nederland al veel tijd vrij om zoveel mogelijk buiten te klimmen en op een gegeven moment besloten ze om in Zwitserland te gaan wonen. Als je tussen de bergen woont, kun je een stuk vaker gaan klimmen dan wanneer je steeds vanuit Nederland een heel eind moet reizen. Heel toevallig waren ze ook in Salbit toen wij er waren, maar toen zijn we elkaar nèt mis gelopen.
Marianne en Mathijs reizen samen met hun hond Yor door Europa. Net als wij proberen ze 5 dagen per week te klimmen. Hun reisplan is iets anders: zij hebben ook Noorwegen en Zweden bezocht, terwijl wij het bij Midden- en Zuid-Oost Europa houden. Ze zijn nu twee maanden op reis en ze hebben nog maar liefst 12 maanden te gaan! Zij vertrekken nu richting het westen, terwijl wij nu richting het oosten gaan. Soms gaan ze ook multipitchen, maar omdat ze een hond bij zich hebben doen ze meestal relatief korte routes. De hond blijft dan lekker onder aan de wand op de rugzak liggen tot ze terug zijn. Ze hebben ook een blog, voor wie het leuk vindt: www.menmopreis.nl

Esther
©2015 nonstopclimbing.nl

maandag 24 augustus 2015

Klimpauze voorbij: afscheid van Harry

Morgen gaan we weer verder met onze reis. Harry heeft vandaag  de laatste operatie gehad voordat hij naar een Nederlands ziekenhuis wordt overgebracht. (zie ook ons vorige artikel hierover).

Ondanks de ernstige verwondingen hebben we Harry toch wel wat vooruit zien gaan. De eerste dagen moest hij plat in bed liggen. Nu mag hij elke dag even rechtop zitten. Dat was aanvankelijk best zwaar, maar gisteren heeft hij zijn persoonlijk record verbroken door vier uur lang in een stoel te zitten. Daarna was hij wel bekaf, maar hij was blij dat het hem gelukt was om de vier uur te halen.

Vorige week zijn twee vrienden uit Nederland (Paul en Dita) 3 dagen bij Harry op bezoek geweest. Zaterdagavond is Harry's zus gearriveerd, samen met haar kinderen en schoondochter. Het was dit weekend volle bak aan Harry's bed! Harry's neef en nicht zijn gisteren weer terug naar huis gegaan, en zijn zus is gebleven.

Nu Harry's zus er is, zijn wij niet meer 'nodig'. Na 12 dagen aan Harry's bed te hebben gezeten, zijn we wel weer toe aan wat frisse lucht;-) Gisteravond 'verzuchtte' Harry dat hij ook wel toe was aan ons vertrek - samen met zijn zus hebben we hem regelmatig op de hak genomen...

Hopelijk zijn we na deze lange pauze het klimmen nog niet verleerd, anders moet er voor ons zelf ook eerst een revalidatieprogramma komen -:).

Pieter en Esther 

©2015 nonstopclimbing.nl

vrijdag 21 augustus 2015

dinsdag 18 augustus 2015

Klimpauze in Schwarzach im Pongau

Harry aan de ademhalingsoefeningen!
Op dit moment hebben we een klimpauze in het dorpje Schwarzach im Pongau (Oostenrijk). De reden is dat een goede vriend van ons hier in het ziekenhuis ligt. Vorige week donderdagavond werden we door de politie van Greifenburg gebeld met de mededeling dat Harry een ernstig ongeluk had gehad met parapanten en dat hij op de intensive care lag. Omdat Harry alleen op reis was, was er niemand bij hem. Gelukkig waren wij - net als Harry - in Oostenrijk. We zijn onmiddelijk naar hem toe gegaan. Harry had zelf zijn zus al gewaarschuwd en wij hebben andere vrienden op de hoogte gebracht.

Om 2u in de nacht arriveerden we bij het ziekenhuis en Harry was toen net terug van zijn eerste operatie. We mochten meteen naar hem toe en we hebben met hem kunnen praten. Harry voelde zich best goed en hij heeft ons verteld wat er was gebeurd. Ook vertelde hij over de prachtige vluchten die hij de afgelopen week heeft gemaakt. Hij lag helemaal te stralen toen hij daarover vertelde. Harry heeft gelukkig geen verwondingen aan zijn hoofd, maar hij heeft wel vele botbreuken in benen, rug en borstkas.

De volgende dag hebben we hem weer bezocht en hebben we overlegd wat er allemaal moest gebeuren. Diezelfde dag zijn we naar Greifenburg gereden om Harry's parapantspullen, zijn auto en zijn kampeerspullen op te halen. Ook hebben we met de alarmcentrale gebeld om het een en ander uit te zoeken en te regelen met betrekking tot de repatriëring van Harry en zijn spullen.

Harry heeft nog twee operaties voor de boeg en pas daarna mag hij naar een Nederlands ziekenhuis gebracht worden. Deze week komen zijn zus en twee goede vrienden naar Schwarzach. Wij blijven bij Harry tot de operaties achter de rug zijn.

Het is heel heftig allemaal, maar gelukkig is er geen levensgevaar en is Harry er best monter onder. Het is een kwestie van afwachten hoe het herstel zal verlopen en het zal vast niet zomaar makkelijk zijn. Maar het is fijn om Harry te kunnen bijstaan in deze eerste weken en ondanks de nare situatie, lachen we samen heel wat af. Harry's gevoel voor humor is gelukkig niet beschadigd door het ongeval :-)

Pieter en Esther
©2015 nonstopclimbing.nl

maandag 17 augustus 2015

Crag-info: Rawyl

Een half uur rijden ten noorden van Sion vind je het klimmassief Rawyl. Het ligt vlakbij het stuwmeer 'Barrage Tseuzier'. Er zijn vier klimmassieven die samen goed zijn voor zo'n 120 routes. Wij hebben voornamelijk bij 'Dégout et des Couleurs' geklommen (45 routes). De voordelen van deze sector zijn dat je er goed kunt staan onder aan de wand (de andere massieven hebben scheve, zanderige paadjes rondom het massief), vanaf het middaguur is er schaduw en de routes zijn relatief lang (30m).

De rots en de routes
De kalksteenwanden in Rawyl zien er prachtig uit, maar wij moesten wel even wennen aan de structuur. Het deed ons denken aan dolomiet: brokkelige rots en erg zanderig. Onderaan de wand bij sector 'Dégout et des Couleurs' hangt zelfs een handveger - die kan in veel routes van pas komen om het zand en gruis van de grepen en treetjes te vegen. Je vindt er steile wand, maar ook overhangende routes of routes met dakjes. De greepjes variëren van grote schollen en bakken tot slopers en crimpers. De lengte van de routes variëren tussen de 15m en de 70 m. Er zijn in Rawyl voornamelijk routes in de zesde-, zevende- en achtste- moeilijkheidsgraad. De meeste routes die we hebben gedaan vonden we wel mooi, maar de kwaliteit de rots drukte de pret wel een beetje.

De behaking
De behaking vonden we helaas maar matig. Bij sector 'Virus' waren veel 'zelfgeknutselde' haken gebruikt en sommige waren zo klein dat het lastig was om je setje er vlot in te krijgen. Als je de route zou willen afbreken en je wilt ombouwen op een haak: vergeet het maar. Bij Sector 'Dégout et des Couleurs' zijn gelukkig wel goede haken gebruikt. Maar slechts bij enkele routes waren de haakafstanden prettig. Als je daarbij de zanderige kwaliteit van de rots in aanmerking neemt, dan is het niet altijd ontspannen klimmen.

Beste tijd om te klimmen
Rawyl ligt op 1770m. Op warme zomerdagen kun je er prima klimmen. Sector 'Paradis','Cry Baby' en sector 'Virus' hebben gedurende de dag relatief veel zon (zuid-west oriëntatie) en daar kan het op zonnige, windvrije dagen erg heet worden. Sector 'Dégot et des Couleurs' ligt op het zuid-oosten en staat vanaf half 1 in de schaduw. Op warme dagen is het er heerlijk, op bewolkte of winderige dagen kan het er fris zijn - het kan geen kwaad om dan een extra trui of jas mee te nemen.

Voorzieningen
Bij het stuwmeer vind je een restaurant. Om een idee van de prijzen te geven: voor het goedkoopste gerecht (polenta met kaas) betaal je 21 frank. Verder zijn er geen voorzieningen. Je mag er wild kamperen - aan het eind van de dam staat een bord met verboden in te rijden, maar daar houdt niemand zich aan. Zowel locals als klimmers maken gebruik van deze weg. Dagjesmensen parkeren bij de stuwdam. Vlak voor het restaurant langs het stuwmeer is een drinkwatertap (zo'n grote houten bak met een stroompje). Voor de dichtstbijzijnde winkels moet je naar het dal. Gratis wifi vind je bij winkelcentrum Migros in Sion.

Nonstop-waardering
Wij geven deze vallei 3 sterren. Sommige routes zijn prachtig, maar de kwaliteit van de rots en de behaking laten te wensen over.

Topo's
- Extrem West van uitgeverij Filidor.
- Escalade en Valais Central, Daniel Blanc en Dominique Lugon.

Foto's
De foto's van Rawyl

Esther
©2015 nonstopclimbing.nl

vrijdag 14 augustus 2015

Ontbijt met een leerling uit groep 3-4

Begin augustus hadden we afgesproken met Bo en haar ouders. Bo zat anderhalf jaar bij mij in de klas, in groep 3-4. Ik heb in december afscheid genomen van onze klas om op reis te gaan en het was leuk om haar nu  weer te zien!
Bo en haar ouders zijn in Noord-Italië op vakantie geweest en op hun terugweg naar Nederland hebben we een plek in Oostenrijk afgesproken waar we elkaar konden ontmoeten. We hadden afgesproken om samen te ontbijten, maar we wisten niet hoe laat we welkom zouden zijn (geen bereik meer met de telefoon). Zij zouden die dag nog naar Nederland terug rijden en wij dachten dat ze misschien wel vroeg wilden vertrekken. Bo sliep op een camping en wij bivakkeerden ergens in de buurt. We zijn om 7u opgestaan en naar de camping gereden. Omdat we niet wisten waar ze stonden en waarmee ze kampeerden, moesten we op zoek. Op een gegeven moment liepen we langs een tentje en daaruit hoorden we ineens 'goedemorgen!' komen. Net op een moment dat wij ons hardop stonden af te vragen of we ze wel gingen vinden. Ze lagen nog lekker in bed en hadden ons horen praten. Bleek dat ze helemaal geen vroege plannen hadden...
Daarna hebben we samen uitgebreid ontbeten met verse broodjes en een gebakken ei. Bo was wel wat stilletjes, maar dat is misschien ook niet zo gek als je je oude juf ineens om kwart over 7 's ochtends voor de tent ziet staan, en dan ook nog met een onbekende man. Toen we onze bus lieten zien op de parkeerplaats voor de camping, kwam een Nederlandse medewerker van de camping controleren of we daar niet hadden geslapen, want dan moesten we namelijk gewoon betalen. Tja, en leg dan maar eens uit dat je bij mensen om kwart over 7 op bezoek komt voor het ontbijt. Ze geloofde er denk ik niets van...
Het was erg leuk om Bo te zien! Als ik terug ben in Nederland ga ik denk ik nog wel een kijkje nemen op school bij mijn laatste klas, want het voelt toch raar dat ik het jaar niet met ze heb kunnen afmaken.

Esther

©2015 nonstopclimbing.nl

woensdag 12 augustus 2015

Verdrietig nieuws

Vorige week ontvingen wij het droevige bericht van het overlijden van onze vriend Calum Hudson. In 2011 hebben we Calum ontmoet, een klimmer uit Nieuw Zeeland die enkele maanden doorbracht in de Italiaanse Dolomieten. Een levensgenieter met een bijzondere passie voor de Dolomieten.

Hij zou er toen verschillende klimmers ontmoeten om samen mooie routes mee te klimmen. Wij bivakkeerden op dezelfde parkeerplaats als hij en omdat het ons was opgevallen dat hij niet goed kon lopen hebben we hem eens op de thee gevraagd.
Toen bleek dat hij in de eerste week dat hij in de Dolomieten was zijn voet had gebroken en die zomer niet meer zou kunnen klimmen. Maar één ding stond vast, zodra het mogelijk was, zou Calum weer terug komen naar zijn Dolomieten om er te klimmen.

Dit jaar was het dan eindelijk zo ver, Calum zou, net als wij, weer voor langere tijd op reis gaan. We hadden afgesproken hem deze zomer weer in de Dolomieten te ontmoeten.

Een dag voor zijn vertrek naar Italië (eind mei) meldde Calum dat hij ernstig ziek was. Hij wist niet of hij nog wel naar de Dolomieten zou kunnen komen. De dag erna meldde hij dat hij de knoop had doorgehakt: ondanks dat hij kanker had, zouden de gezonde lucht, het goede Italiaanse eten en lekker buiten zijn hem vast goed doen. Hij kwam! En, hij wilde, ondanks zijn ziekte, ook nog wel klimmen.
Maar helaas, half juli kregen we een berichtje dat hij in het ziekenhuis in Italië lag en dat hij moest terugkeren naar Nieuw Zeeland omdat hij te ziek was. Wat hij schreef stelde ons nog wel gerust: "Please don't worry for me as I am being very positive and philosophical about this and treating it as an exciting new learning experience for which I am formulating a very good plan to treat this..." Hij betreurde het wel dat het klimmen in de Dolomieten nu weer in het water viel. En wij betreurden dat natuurlijk ook voor hem.

Zijn positieve kijk op het leven was helaas niet opgewassen tegen deze agressieve ziekte. Iets meer dan twee weken na zijn terugkeer naar Nieuw Zeeland ontvingen wij tot onze grote schrik al het bericht van zijn overlijden.

De laatste woorden die hij ons schreef waren:
"....may you continue to enjoy your climbing, travels and dogs."

Dit zullen we zeker doen, maar het bezoek aan de Dolomieten zal wel een zwart randje hebben.

Esther en Pieter

©2015 nonstopclimbing.nl

dinsdag 11 augustus 2015