woensdag 30 mei 2012

Leestip: "9 out of 10 climbers make the same mistake"

Eén van de boeken die we bij ons hebben heet "9 out of 10 climbers make the same mistake", geschreven door Dave McLeod. Pieter heeft het al enige tijd geleden gelezen en roept me vanaf de grond vaak toe wat Dave McLeod zou zeggen van mijn klimtechniek ;-) Om hem van repliek te kunnen dienen èn uit nieuwsgierigheid ben ik het zelf ook maar gaan lezen. En ik moet zeggen: het is echt een goed boek.
Het is erg toegankelijk en vlot geschreven. Het gaat over het verbeteren van je prestaties bij het sportklimmen. Dace McLeod beschrijft hoe veel klimmers blijven 'hangen' op een bepaald niveau en niet weten hoe ze verder kunnen komen. In dit boek beschrijft hij hoe je middels zelfreflectie en toegespitste training verder kunt komen.

Om een idee te krijgen van de inhoud van het boek, geef ik hier de hoofdstuk-titels:
1. Gewoontes
2. De grote 4: bewegingstechniek, vingerkracht, uithoudingsvermogen en lichaamsgewicht
3. Angst om te vallen: waarschijnlijk het echte probleem...
4. De andere grote 4: attitude, lifestyle, omstandigheden, tactieken
5. Wat nu coach? Je vooruitgang plannen

Ik denk dat het boek voor iedere klimmer interessant kan zijn. Of je nu één keer per week klimt of 4 keer per week, een ieder kan zijn prestaties verbeteren. Ook voor sportklimtrainers kan het boek interessant zijn. Jammer is dat er geen illustraties instaan van de beschreven oefeningen. Het is alleen maar tekst...
Het boek is in het Engels geschreven, maar inmiddels ook in het Duits verkrijgbaar. In december en januari heeft een vriendin van ons het vertaald (tijdens haar klim-overwintering in Catalonië). Mocht je het boek dus liever in het Duits dan in het Engels lezen, dan is dat sinds kort mogelijk.

Titel: 9 out of 10 climbers make the same mistake
Auteur: Dave McLeod
ISBN: 978-0-9564281-0-3
Te bestellen bij: Dave McLeod
Prijs: £15,-

Titel: 9 VON 10 Kletterer machen die gleichen Fehler
Auteur: Dave McLeod
Vertaald door: Nicole Luzar
ISBN-10: 3868832173
ISBN-13: 978-3868832174
Te bestellen bij: Topoguide
Prijs: €17,99

Esther
©2012 nonstopclimbing.nl

maandag 28 mei 2012

Wachten op herstel

Voor 29 mei hadden we al de boot gereserveerd terug naar Frankrijk. We zouden dan een hele maand mei  de tijd hebben. Om de tijd die we hadden zo goed mogelijk te besteden, hadden we een lijst met routes gemaakt die we graag zouden klimmen. Het grote 'probleem' is dat er hier op Bavella veel te veel keus is aan mooie routes. Maar een groot deel van deze lijst gaat nu onaangevinkt weer mee terug.
Maar gelukkig blijven deze mooie massieven hier voorlopig nog wel even staan. En wij komen zeker op Corsica terug om de routes van deze lijst en hopelijk nog veel meer mooie routes te klimmen.
Nu is het rusten en wachten op herstel. In een omgeving zo mooi als deze en met uitzicht op massieven als Lunarda op zich geen straf. Maar kijken is wat anders dan doen. Op dit moment hebben we helaas geen andere keuze.
Hopelijk kunnen we eenmaal terug in Frankrijk in een leuk en makkelijk sportklimgebiedje weer de eerste klimmeters maken.

Pieter
©2012 nonstopclimbing.nl

vrijdag 25 mei 2012

Lezing over Elbsandstein op de parkeerplaats


Op het massief Castellu (Corsica) ontmoetten we twee oudere klimmers uit Dresden (dit was nog voor de  ongelukkige val op de Punta Rossa). We klommen verschillende routes, maar omdat de standplaatsen dicht op elkaar zaten, kwamen we met elkaar aan de praat. Toen ze hoorden dat we een jaar aan het klimmen zijn, zeiden ze natuurlijk dat we hun 'eigen' klimgebied moesten bezoeken: Elbsandstein.
Nou krijgen we wel vaker van klimmers te horen dat we het gebied waar zij vandaan komen móeten bezoeken. Maar dit keer werd het advies wel heel overtuigend gebracht. Aan het eind van de middag waren we nog maar net bij de bus terug toen één van de Duitsers een complete bibliotheek aan boeken en topo's over Elbandstein kwam brengen. Die moesten we maar eens doornemen..!
Hij bleek deze boeken op alle klimtrips mee te nemen, want je kon maar nooit weten of je mensen kon enthousiasmeren en de auto was ruim genoeg, dus de boeken lagen niet in de weg... Zijn klimmaat leek daar iets anders over te denken. Het waren grote mannen en ze sliepen achterin hun auto. Erg ruim kan het niet geweest zijn als je bedenkt dat ze een tafel en twee stoelen, een grote gasbrander, grote pannen, eten voor 2 weken, klimspullen en kleren mee hadden. En dus ook nog een doos vol boeken over Elbsandstein.
Na het eten werden we voor een kop zelfgemaakte kruidenthee uitgenodigd. We kregen het al snel over de boeken (waarvan er één was geschreven in DDR-stijl: vol lof over het nut van bergsport voor de ontwikkeling van de socialistische persoonlijkheid - iets dat de polticoloog in mij weer wakker maakte).
Ze vertelden ons urenlang over de geschiedenis van het klimmen in Elbsandstein, de belangrijkste ontwikkelingen door de jaren heen en de stand van zaken nu. Toen we afscheid namen, kregen we nog een echte, lekkere koolrabi mee: "Nicht aus Holland..."

Elbsandstein telt zo'n 1000 torens van zandsteen en de routes zijn voornamelijk onbehaakt. Je mag er geen nuts, friends of iets vergelijkbaars leggen. Het idee is dat je deze kwetsbare rots niet mag beschadigen. De afzekering gebeurt middels schlinges en knoopjes in prusiktouw. Een heel aparte techniek en of je dat één twee drie onder de knie krijgt?

De foto's komen uit het boek "Klettern im sächsischen Fels" van Karl Däweritz (1983, Sportverlag Berlin).

Esther
©2012 nonstopclimbing.nl

dinsdag 22 mei 2012

En dan bel je de bergredding....


Na het ontbijt begint het licht te regenen en we besluiten nog even te wachten hoe het weer zich ontwikkelt. Later wordt het droog en de lucht klaart op. We besluiten toch te gaan klimmen. Na een aanloop van 45 minuten over een steil pad door  een dicht begroeid dennenbos en een droge beekbedding staan we bij de instap van de route "La célébration du Lézards" (VII+) op de 'Contreforts de Punta Rossa' (een route van 235m), in de buurt van de Bavellapas. Veel van de lengtes bestaan uit traverses en de VII+ lengtes op plaat kosten wel enige moeite. Maar na een lastige 6e lengte staan we rond half 5 dan toch op de laatste standplaats voor de top. Een mooie comfortabele standplaats op een schuin aflopend bandje. Het is nu nog één relatief eenvoudige V+ lengte van 30 meter naar de top. En vervolgens met een aantal abseils door een nat couloir weer terug naar de instap en dan via het steile pad naar beneden.
Ik stap de laatste lengte in en maak iets boven de standplaats een eerste tussenzekering. Er zit een mooi granieten punt (tafoni-structuur in de vorm van een paddestoel) van zeker 25cm doorsnede. Een mooi solide punt waar je normaal gesproken een vrachtwagen aan kunt ophangen. Met een schlinge en een setje maak ik de tussenzekering. Dan pak ik de punt vast om verder omhoog te klimmen. Ik kijk nog even welke kant ik op moet en beweeg dan naar links. Op dat moment voel ik ineens beweging in de punt komen en hoor het graniet breken. Het blok komt volledig los van zijn voet en ik tuimel achterover op de schuine band voorbij de standplaats en over de band heen. Een meter onder de band kom ik in het touw tot stilstand. Met een doffe dreun komt het losgekomen blok graniet in het couloir onder ons terecht. En dan is het stil.

Schade inventarisatie
Ik kan Esther niet zien maar we kunnen elkaar gelukkig goed verstaan. Ik vertel haar globaal de schade. Een enkel die pijn doet waardoor ik niet meer op mijn voet wil staan, stevige pijn op diverse plekken op mijn lichaam en een zeer hoofd. Esther heeft pijn aan haar bovenbeen omdat er een stuk graniet op is gevallen, maar ze kan alles nog bewegen en belasten. We moeten naar beneden, dat staat vast. De abseils naar de instap zouden waarschijnlijk nog wel gaan. Maar het pad terug naar de parkeerplaats zou wel heel erg lastig worden. Bovendien, als de situatie zou verslechteren, dan zouden we ons op een plek bevinden waar hulp wel zeer lastig zou worden, namelijk in het couloir of in het dennenbos. Terwijl we ons nu op een relatief gunstige plek 30 meter onder de top bevinden. We besluiten daarom te proberen om de hulp van de bergredding in te schakelen. Proberen, omdat We weten dat je hier op de Bavellapas op heel veel plekken weinig of geen ontvangst met je mobiele telefoon hebt. Dat blijkt wel als Esther met haar telefoon probeer te bellen, ze heeft geen enkele ontvangst, ook het maken van een noodoproep werkt niet. Het lijkt er op dat we toch zelf naar beneden moeten gaan. Voor de zekerheid daalt Esther naar mij af, om mijn telefoon uit mijn rugzak te halen. Hiermee hebben we meer geluk, we hebben ontvangst. Gelukkig zorgen we altijd dat we vooraf de nummers van de lokale bergredding in onze telefoons opslaan (helaas zijn de nummers niet in alle landen en regio's gelijk). Enkele seconden later hebben we de PGHM aan de lijn. Het voordeel ven rechtstreeks met de bergredding bellen t.o.v. een 112 alarmcentrale is dat je met veel minder woorden kunt uitleggen waar en in wat voor situatie je je bevindt. Dat is zeker als je de taal niet zo goed beheerst een groot voordeel. Esther vertelt kort op welk massief en in welke route we ons bevinden en wat de verwondingen zijn. We krijgen de melding dat ze ons vanuit Ajaccio met de helikopter komen halen. Ik bepaal met mijn telefoon ook nog de GPS-coördinaten en geef deze voor de zekerheid door. Dan begint het wachten...

De redding
Diverse keren denken we het geluid van de heli te horen maar dan blijkt het toch niet zo te zijn. Maar na een half uur horen we dan toch onmiskenbaar het geluid van de heli. Ze vliegen eerst naar de Punta Rossa, maar wij bevinden ons op het voormassief. Het is zeer frustrerend om het geluid zo dicht boven ons te horen maar ze niet te kunnen zien. Dan vliegt de heli met een grotere bocht om het massief heen en komen we in beeld. Door mijn fel gekleurde kleding zien ze ons direct en hangt de heli enkele seconden later voor ons. Ze bekijken  de situatie en een bergredder maakt zich klaar om met de lier naar ons af te dalen. Maar dan ineens vliegt de heli weer weg... "Hé wat is dat, hier is het te doen?!" Maar dan komt hij gelukkig met een boog terug en hangt nu recht boven ons. De wieken van de heli zorgen voor een enorme luchtverplaatsing waardoor je het idee hebt dat je je in een kleine orkaan bevindt. Mijn pijnlijke lichaam schudt heen en weer en ik kan niet veel anders doen dan in elkaar duiken en de rots een beetje vasthouden. Na een minuut wordt de turbulentie minder en hoor ik de heli weer wegvliegen. Ik kijk om me heen en als een soort klein wonder staat er een bergredder op de standplaats, zo'n vier meter boven ons.... "Bonjour, ca va?".
De situatie wordt bekeken en wij geven kort nog wat tekst en uitleg. De bergredder overlegt met de mensen in de heli en deze komt weer dichterbij. Een nieuwe mini-orkaan volgt en als ik een minuut later opkijk is er een tweede bergredder gearriveerd, hij staat nu direct achter mij. Ik word met de bergredder verbonden en niet veel later komt de heli weer naar ons toe. Het uiteinde van de lier komt in zicht en wordt aan ons vastgekoppeld. Dan vliegen we weg... iets van de rots vandaan word ik samen met de bergredder in de heli getakeld. Dan vliegen we weer richting de rots en de bergredder gaat aan de lier weer naar buiten. Ik kan nu goed zien hoe dicht de heli tegen de rots aanhangt, knap staaltje vliegkunst! We vliegen weer een stukje weg en de bergredder wordt nu samen met Esther omhoog getakeld. We vliegen nu eerst naar beneden waar Esther zo dicht mogelijk bij onze bus wordt afgezet. Daarna gaan we voor de laatste keer terug naar de wand waar de overgebleven bergredder wordt opgehaald. Deze heeft al ons klimmateriaal opgeruimd en brengt dit mee. Dan vliegen we naar het ziekenhuis in de hoofdstad Ajaccio. Het is bijna 2 uur rijden over kronkelige bergwegen, maar gelukkig gaat vliegen een heel stuk sneller!

Het resultaat
Het is erg druk op de eerste hulp, ik moet daarom een hele tijd wachten. Maar na enige onderzoeken en röntgenfoto's krijg ik daar de uitslag. Niets gebroken, wel erg gebutst. Met rust, pijnstillers en ontstekingsremmers komt alles wel weer goed. Om een uur of negen 's avonds mag ik het ziekenhuis verlaten. Esther is dan net met onze bus gearriveerd en kan mij meteen meenemen.

Pech, geluk en blij
Pech, omdat een blok dat er volledig solide uitzag en ook zo aanvoelde, los kwam. Vele (en zwaardere) klimmers hebben waarschijnlijk zonder problemen aan dit zelfde blok gehangen. Pech, omdat de vallijn niet vrij was, waardoor ik eerst op een aflopend bandje terecht kwam. Anders val je gewoon in het touw en is er niets aan de hand.
Geluk, omdat de schade beperkt is en we in staat waren om de bergredding te waarschuwen.
Blij, omdat er mensen zijn die bij de bergredding werken en die je op zo'n moment kunt bellen. Een bergredder heeft een beroep dat zeker niet zonder risico's is. Blij, omdat we altijd goed voorbereid op pad gaan: opgeladen telefoon, nummer van de bergredding, oefenen van touwtechnieken om je eventueel zelf te redden.

Nu eerst maar even wat rusten. Maar het wordt de komende dagen slecht weer - we hadden toch niet kunnen klimmen.....

Pieter



©2012 nonstopclimbing.nl

maandag 21 mei 2012

Route-variaties


Op de wanden rond Bavella zijn in het verleden veel routes geklommen waarbij de eerstbeklimmers weinig of geen materiaal achterlieten (zoals bijvoorbeeld mephaken). De 'lijnen' die geklommen zijn, zijn daarom niet altijd duidelijk. Hierdoor is het mogelijk dat er misschien meerdere 'eerstbeklimmingen' over dezelfde lijn zijn gegaan.
Het tegenovergestelde is ook mogelijk, klimmers die een bestaande route proberen te herhalen, maar door een onduidelijke topo en gebrek aan materiaal in de rots uiteindelijk onbewust een nieuwe lijn openen. Dit laatste overkwam onze vrienden Volker en Nicole toen zij in 2004 de route met de naam 'Autoren-route' gingen klimmen. Al in de vierde touwlengte gingen ze de verkeerde kant op. Wat erin resulteerde dat ze voor de laatste lengtes een nieuwe lijn openden.
Wij wilden deze route graag klimmen. Niet het origineel, maar deze nieuwe lijn. In de eerste drie lengtes konden we zonder problemen de lijn volgen. In de vierde touwlengte zagen we duidelijk waar zij van de originele lijn afgeweken zijn en we volgden de nieuwe lijn naar de standplaats. Het routeverloop in het begin van de volgende lengte was duidelijk en de topo gaf aan dat je halverwege de lengte naar rechts moest. Op het punt waar dit ongeveer moest zijn, leek het me niet logisch om dat te doen. Het leek me beter èn mooier om nog even rechtdoor te gaan. De lijn was erg mooi maar een logisch punt om nog naar rechts te gaan zag ik daarna niet meer. Boven mij zag ik een boom die een goede standplaats zou zijn. Door een mooi stuk met tafoni's klom ik verder omhoog.
Eenmaal bij de standplaats aangekomen keek ik nog eens in de topo en zag dat dit niet de vijfde maar al de zesde standplaats moest zijn. Ik had dus twee lengtes in plaats van één lengte geklommen. Ook ons was het dus overkomen dat we onbedoeld een nieuwe lijn openden. En voor de laatste lengte zag ik weer een meer directe lijn naar de top dan de topo aangaf.
Nu we toch al van de geplande route afgeweken waren, besloot ik voor de laatste lengte ook maar een andere lijn te kiezen. Maar wat nu de mooiste variant is?

Pieter 
©2012 nonstopclimbing.nl

vrijdag 18 mei 2012

Tafoni's in de mist

Bij onze terugkomst op Corsica regende het nog steeds... Maar na een dagje binnen zitten, was het dan
tafoni
eindelijk zover: een strak blauwe hemel! We waren naar de Bavellapas gegaan omdat daar veel indrukwekkende multi-pitch routes te vinden zouden zijn. Het graniet is hier zeer bijzonder van vorm. Door erosie is het graniet op vele plaatsen uitgehold. Er onstaat hierdoor een bijzonder gevormde structuur die ook wel 'tafoni' wordt genoemd.

Op deze eerste mooie dag konden we daarom ook de verleiding niet weerstaan om een route te doen met veel tafoni's. We kozen voor een relatief korte route "U Compulu" (VII- obl.) van 165 meter en 5 touwlengtes. De route zou volgens de topo een goede kennismaking met het 'tafoni-klimmen' zijn. Zoals veel multi-pitch routes op Corsica zijn er vrijwel geen haken en moet de route zelf afgezekerd worden. Maar gelukkig   was dat door de vele 'zandlopers' en mooie scheuren niet zo'n probleem bij deze route.
Wat wel een probleem begon te worden, was dat er na de tweede touwlengte van de strak blauwe lucht niet zoveel meer over was. Deze had plaatsgemaakt voor laaghangende en dichte bewolking. Het resterende deel van onze route was inmiddels in een stevige mist gehuld. De tafoni-structuur kreeg met deze mist wel een héél bijzonder karakter. De mist was gelukkig niet zo erg dat we niet verder konden klimmen. Maar we vreesden wel dat de mist op de top zo erg zou zijn dat het erg lastig zou zijn om de weg terug te kunnen vinden (net als afgelopen zomer op de Brunecker Turm). Volgens de topo was er een onduidelijk pad en hier en daar wat afklauterwerk. Maar op de top aangekomen zagen we enkele steenmannetjes die de weg wezen en soms klaarde het even op, zodat we konden zien hoe het 'pad' verder naar beneden liep.

Hopelijk kunnen we de komende weken nog veel meer èn langere tafoni-wanden beklimmen.

Pieter


©2012 nonstopclimbing.nl

woensdag 16 mei 2012

Wat doen jullie nou 's avonds of op rustdagen?


Veel mensen hebben ons al gevraagd wat we doen als we niet klimmen. Veel tijd gaat in ieder geval zitten in het bijhouden van ons blog. We plaatsen ongeveer drie berichten per week en het schrijven en selecteren van de foto's kost best wat tijd.

Verder houden we niet heel veel tijd over. Omdat we zo vaak van locatie veranderen, zijn we veel tijd kwijt aan 'zoeken'. Het begint met het zoeken van een geschikte bivakplek om onze bus neer te zetten. Daarna gaan we op zoek naar een riviertje of een meer waarin we ons kunnen wassen. Aan zee heb je soms (koude) douches - die gebruiken we ook graag. Is dat er allemaal niet of is het veel te koud, dan prutsen we wat met een pannetje water bij de bus.
Vervolgens gaan we op zoek naar een supermarkt. Liefst een beetje een grote winkel, zodat we alles in één keer kunnen kopen. Maar ja, in grote supermarkten raak je al snel de weg kwijt, dus dat kost tijd :-( En als we dan toch in de bewoonde wereld zijn, maken we ook gebruik van een wasserette. Tot slot moeten we op iedere nieuwe plek weer opzoek naar internet om ons blog te kunnen bijwerken en e-mails te lezen.

Als we een tijdje fanatiek geklommen hebben, doen we 's avonds of op rustdagen vaak helemaal niets. De rust hebben we dan echt nodig en zomaar een beetje buiten zitten en lezen is dan al heel prettig. Ik kan meestal niet zo lang 'zitten' en ga vaak nog op zoek naar bijzondere planten of vogels. Op regendagen doen we meestal wat aan sightseeing of lezen we een (studie)boek.

En wat we èlke avond doen, is luisteren naar een hoorspel. We hebben er verschillende mee, maar de grote favoriet is toch wel 'Het bureau', een hoorspel naar het gelijknamige boek van J.J. Voskuil. Het gaat om 475 afleveringen van een kwartier - bijna 120 uur 'luisterplezier'. De serie is ook wel omschreven als een soap voor intellectuelen omdat het gaat over het wel en wee van de mensen op een onderzoeksinstituut. We zijn nu bijna aan het eind en ik denk dat we wel daarna wel in een zwart gat zullen vallen...

Esther


©2012 nonstopclimbing.nl

vrijdag 11 mei 2012

Foto's van Cala Gonone



Open in picasa


©2012 nonstopclimbing.nl

Topo-review: Arrampicare a Cala Gonone


Van Sardinië bestaan meerdere topo's. Er bestaan topo's van deelgebieden, maar er zijn ook een zogenaamde 'landen-topo's', die geheel Sardinië beslaan. (Zie voor meer informate over alle beschikbare topo's de crag-info.) De topo's zijn niet overal even makkelijk te krijgen op Sardinië zelf, dus het is raadzaam je van te voren te informeren en de topo te bestellen via internet.

Cala Gonone is sinds 1988 opgenomen in de landentopo van Maurizio Oviglia. Sinds 1998 maakt Corrado Conca een topo die specifiek gericht is op deze regio. Sindsdien verschijnen er met grote regelmaat nieuwe edities waardoor inmiddels de zevende editie van deze topo gepubliceerd is. Voor het eerst bevat de topo naast Italiaans ook een vertaling in het Duits en het Engels.
Opvallend is dat er in de topo gesproken wordt van een zogenaamd 'geheim' massief (Buchi Arta) met meer dan 30 routes. Volgens de topo is onbekend wie de routes heeft geopend. De topomaker is van mening dat deze crag niet geheim mag blijven en hij heeft het massief gewoon vermeld. Wij hebben het massief bezocht en je kon aan alles zien dat dit al een 'ouder' massief was. We hebben heel toevallig ook  een Zwitser ontmoet die er zelf ook routes heeft geopend èn herbehaakt. Hij vertelde dat het massief al zo'n 10 jaar bestaat! De topo is dus niet helemaal 'up-to-date'...

De topo heeft voorin een overzichtskaart van de regio Dorgali - Cala Gonone met daarin ingetekend 23 klimmassieven. Zo krijg je snel een beeld van de omgeving. Ook is een kleine kaart opgenomen van het dorp Cala Gonone.
Per massief wordt beschreven hoe je de massieven kunt vinden. Dit wordt verder ondersteund door een kleine tekening van de weg naar het massief en de aanloop vanaf de parkeerplaatsen. De beschrijvingen en de tekeningen zijn goed: wij zijn niet één keer verkeerd gelopen, maar dat komt ook wel door de aanwezigheid van steenmannetjes. Ook wordt per massief aangegeven wat de aanlooptijd is.
Jammer genoeg wordt niet altijd vermeld welke oriëntatie de verschillende massieven hebben en of je een beetje beschut kunt klimmen (tegen zon, wind of regen).
Van elke sector staan foto's in de topo. In elke foto zijn de routes met een rode lijn ingetekend. De foto´s zijn weliswaar redelijk goed, maar details haal je er niet 1-2-3 uit. Omdat er nog steeds nieuwe routes worden geopend, is het soms wel even zoeken. Gelukkig staat er soms een naam op de wand en dan kom je er wel uit.

De topo bevat voornamelijk enkele touwlengtes, maar er zijn ook een aantal massieven opgenomen met multipitch routes. Wat een groot manco is aan deze topo is de summiere informatie met betrekking tot multi-pitch routes. Zo wordt niet vermeld hoe de terugtocht verloopt (abseilen of omlopen) en wat voor soort materiaal je nodig hebt (veel trad-routes). Wel verwijst de auteur naar een topo met multipitch-routes. Wij hebben deze topo niet gezien in Cala Gonone en ook niet in Dorgali of Nuoro (de dichtstbijzinde grote stad). Mocht je willen muliti-pitchen - zoek dan vooraf al naar deze topo! Het gaat om: Guida ai monti d'Italia, Sardegna (label Cai-Tci).

Verder vind je in de topo allerhande informatie met betrekking tot transport, accommodatie, eten en drinken, waar je updates van de topo kunt vinden en tips voor rust- of regendagen. Ook uit de verschillende advertenties kun je vergelijkkbare informatie halen. Daarnaast vermeldt de topo het nummer van de bergredding (per helicopter): 118.

Titel: Arrampicare a Cala Gonone, edizione 2010-2011
Auteur: Corrado Conca
Editie: 7e editie, juli 2010
ISBN: 978-88-88776-28-6
Prijs: €19,-
Te koop bij: sportwinkels in Dorgali en Cala Gonone.

Non-stop waardering: 3 sterren

Esther


©2012 nonstopclimbing.nl

woensdag 9 mei 2012

Crag-info: Cala Gonono, strand- en klimbestemming


Geplaagd door het instabiele weer op Corsica gingen we meer zuidelijk op zoek te gaan naar beter weer. Gelukkig ben je vanuit Corsica met een boottocht van minder dan een uur op Sardinië. Het sportklimmen in Sardinië is de laatse jaren sterk in ontwikkeling en er zijn op diverse plaatsen op het eiland klimgebieden te vinden. De belangrijkste sportklimgebieden vind je bij Alghero, Iglesias en Cala Gonone. Cala Gonne is een kustplaats aan de oostkust van Sardinie iets ten zuiden van Olbia. Cala Gonone is sinds de jaren 80 in ontwikkeling als sportklimgebied en bestaat op dit moment uit meer dan 20 massieven met ruim 800 routes.

De rots en de routes
Op een andere website wordt het klimmen op Sardinïe vergeleken met Kalymnos. Deze vergelijking gaat wat ons betreft niet op voor de massieven die wij gezien hebben. De schoonheid en kwaliteit van de routes komt niet in de buurt bij wat je in Kalymnos vindt. Het enige wat er op lijkt is de atmosfeer van klimmen dicht bij het strand en de zee.
Desondanks biedt Cala Gonone toch een grote diversiteit aan routes op kalksteen: van plaatklimmen tot overhangende routes in grotten. Helaas is voor de liefhebbers van overhangen het massief "Cala Luna" alleen per boot bereikbaar of met een aanloop van ruim anderhalf uur. Er is een groot aanbod aan 5e, 6e en 7e graadsroutes, wat het voor een breed publiek toegankelijk maakt. De routes zijn zeker niet de mooiste van Europa, maar in combinatie met de zee maakt Cala Gonone toch tot een prima lokatie voor een klim-strandvakantie.
Naast de sportklimroutes zijn er in de omgeving ook nog een behoorlijk aantal multi-pitch tradroutes. Het is ons echter niet gelukt om daarvan een goede topo te krijgen.

De behaking
Er is de laatse jaren veel energie gestoken in het herbehaken van routes. Hierdoor is de kwaliteit van de behaking van de meeste routes en standplaatsen op dit moment goed. Maar er zijn nog steeds routes met ondeugdelijke haken, soms zwaar aangetast door het zeeklimaat. Op blijven letten dus.

De beste tijd
Door de gunstige ligging en het klimaat is Cala Gonone prima gechikt als voor- en najaarsbestemming. In de winter zal het klimmen op de zuidwanden ook nog wel mogelijk zijn, alleen zal het er dan iets vaker regenen.

Overnachten, boodschappen en wifi
Cala Gonone is een zeer toeristische kustplaats. Je vindt er daarom een overvloed aan hotels, appartementen, campings en campings à la ferme. Hou rekening met Italiaanse prijzen: een vakantie op Sardinië is niet goedkoop, ook niet als je bij een boer verblijft. Er zijn een aantal supermarkten met een redelijk aanbod aan producten. Wifi vind je bij diverse bars en restaurants. Bij 'Bar Iris" vind je ook nog een map met topo updates en leuke klimtijdschriften.

Transport
De dichtbijzijnde haven en luchthaven vind je Olbia, ongeveer 100 km ten noorden van Cala Gonone.

Links:
www.sardiniaclimb.com
www.segnavia.it/aggiornamenti

Topo's
Het kimgebied van Cala Gonone wordt beschreven in één specifieke topo en in diverse verzamel topo's. Voor een review van de topo van Corroda Conca klik hier.
  • "Arampicare a Cala Gonone", Corroda Conca, editie 2010-2011, ISBN:978-88-88776-28-6, taal: Italiaans, Engels Duits.
  • "Pietra di Luna", sportklimmen, Maurizio Oviglia, editie 2011,  ISBN:978-888966118-5, taal: Italiaans, Engels
  •  "Pietra di Luna", multipitch en trad, Maurizio Oviglia, editie 2014, ISBN 978-888966121-5 , taal: Italiaans en Engels
  • "Guida ai monti d'Italia - Sardegna, Cai-Tci (multi-pitch maar helaas niet meer  te koop)
  • "Gennargentu Ultimo Paradiso", Maurizio Oviglia, editie 1998  

Foto's
De foto's van Cala Gonone

Tips:
  • Het alarmnummer van de reddingsdiensten op Sardinië is 118
  • Het massief "S'atta ruia", aan de rand van de stad Dorgali, is momenteel volledig gesloten, waarschijnlijk vanwege instabliliteit van de rots.
  • Cala Gonone ligt in een vallei aan zee. Het dorp ligt ingeklemd tussen verschillende bergruggen. Wij hebben verschillende keren mee gemaakt dat het zwaar bewolkt of zelfs heel erg mistig was en dat je aan de andere kant van de heuvels in de zon kon klimmen!

Non-stop-waardering: 3 sterren

Pieter
©2012 nonstopclimbing.nl




maandag 7 mei 2012

Bivak buiten Spanje


Over Spanje schreef ik eerder al dat we er nooit alleen waren. Op een enkele uitzondering na hebben we elke dag klimmers ontmoet bij de wand of samen met anderen bij een massief gebivakkeerd. Opvallend was wel dat we op maandagen nooit Spanjaarden zagen klimmen of bivakkeren... Wel allerlei andere nationaliteiten, maar nooit Spanjaarden. Kennelijk is er op die dag iets te doen, maar we zijn er niet achter gekomen wat.

We hebben Spanje inmiddels verlaten en zowel in Frankrijk als Italië hebben we nog maar weinig andere reizende klimmers gezien. Bij de rotsen zien we nog wel regelmatig klimmers, maar het grootscheepse bivakkeren lijkt afgelopen te zijn.
We zijn nu in Cala Gonone op Sardinië. Op de meest mooie potentiële bivakplaatsen staan verbodsborden: het is verboden te kamperen in welke vorm dan ook. Onduidelijk was of het alleen voor die plek gold of voor de gehele gemeente. We hebben uiteindelijk aan de rand van het dorp bij een verlaten sportcomplex een mooi plekje gevonden. Zonder verbodsbord en aan de voet van een niet zo interessant uitziend klimmassief. Daar zou het vast wel lekker rustig zijn, dachten we. Blijkt het één van de meest populaire massieven van het eiland te zijn! Als wij nog met de perculator aan het prutsen zijn voor een kop koffie, springen er links en rechts mensen uit hun auto om plaat te gaan klimmen. Want dat is het, routes tussen de 10 en 175 meter, op grijze, liggende kalk. En ze houden er pas mee op als het donker wordt! Daarna wordt het weer lekker stil en zijn we weer helemaal alleen.

Maar toch mis ik de sfeer van het klimmen in Spanje wel. Het was erg leuk om te zien en te horen hoe andere klimmers met klimmen bezig zijn. Hier ontmoeten we vooral 'vakantiegangers': mensen die één of twee weken op Sardinië zijn voor een klim-en strandvakantie. Het zal wel weer wennen zijn als we net als bijna iedereen afhankelijk zijn van de vaste vakantieweken. Maar één ding is zeker: we zullen niet meer snel zonder bus op pad gaan en campings zullen we ook niet meer al te vaak bezoeken.

Esther


©2012 nonstopclimbing.nl

vrijdag 4 mei 2012

Van de regen in de drup


Na wat omzwervingen door Zuid-Frankrijk was het dan eindelijk zover: we waren in Toulon om de boot naar Corsica te nemen. Met een nachtboot maakten we de 10 uur durende oversteek naar Corsica. Gelukkig was het niet al te druk op de boot en was er voldoende ruimte om ergens op een deck naar een film te kijken op de laptop en daarna te gaan slapen op de grond.
Nog enigszins slaperig arriveerden we op Corsica waar we onaangenaam verrast werden door het weer. Regen, héél veel regen. Na de eerste dagen werd het wel wat beter, maar het weer bleef erg instabiel. De weervoorspelling voor de volgende dag bleek vaak niet te kloppen en we hadden elke dag wel een keer regen en soms zelfs onweer.
Dit is niet het weer waar we op gehoopt hadden. We kwamen naar Corsica om lange routes te gaan klimmen. Strak blauwe lucht is daarvoor niet noodzakelijk, maar stabiel weer wel. Het enige waar we ons mee konden vermaken, was een aantal kleinere sportklimgebiedjes op Corsica. Op zich ook geen straf, maar daarvoor waren we niet naar Corsica gekomen.
Na ruim een week bleek het weer onstabiel te bljven en besloten we om eerst naar Sardinië te gaan. Het weer leek daar beter en de boottocht duurt gelukkig maar een uur en kost in totaal slechts €50,-.
's Avonds laat arriveerden we op een droog Corsica en we reden vol goede moed richting Cala Gonone. Maar waardoor werden we de volgende dag gewekt? Regen... en niet een beetje regen, maar enorm veel regen. De he-le dag lang heeft het gestortregend. Pas laat in de avond werd het weer droog.
Maar een dag later is het dan toch zover, het is droog èn de zon schijnt. Na het klimmen konden we voor het eerst sinds november weer de zee in duiken.

Pieter


©2012 nonstopclimbing.nl