Op het massief Castellu (Corsica) ontmoetten we twee oudere klimmers uit Dresden (dit was nog voor 
de ongelukkige val op de Punta Rossa). We klommen verschillende routes, maar omdat de standplaatsen dicht op elkaar zaten, kwamen we met elkaar aan de praat. Toen ze hoorden dat we een jaar aan het klimmen zijn, zeiden ze natuurlijk dat we hun 'eigen' klimgebied moesten bezoeken: Elbsandstein.
Nou krijgen we wel vaker van klimmers te horen dat we het gebied waar zij vandaan komen móeten bezoeken. Maar dit keer werd het advies wel heel overtuigend gebracht. Aan het eind van de middag waren we nog maar net bij de bus terug toen één van de Duitsers een complete bibliotheek aan boeken en topo's over Elbandstein kwam brengen. Die moesten we maar eens doornemen..!
Hij bleek deze boeken op alle klimtrips mee te nemen, want je kon maar nooit weten of je mensen kon enthousiasmeren en de auto was ruim genoeg, dus de boeken lagen niet in de weg... Zijn klimmaat leek daar iets anders over te denken. Het waren grote mannen en ze sliepen achterin hun auto. Erg ruim kan het niet geweest zijn als je bedenkt dat ze een tafel en twee stoelen, een grote gasbrander, grote pannen, eten voor 2 weken, klimspullen en kleren mee hadden. En dus ook nog een doos vol boeken over Elbsandstein.
Na het eten werden we voor een kop zelfgemaakte kruidenthee uitgenodigd. We kregen het al snel over de
boeken (waarvan er één was geschreven in DDR-stijl: vol lof over het nut van bergsport voor de ontwikkeling van de socialistische persoonlijkheid - iets dat de polticoloog in mij weer wakker maakte).
Ze vertelden ons urenlang over de geschiedenis van het klimmen in Elbsandstein, de belangrijkste ontwikkelingen door de jaren heen en de stand van zaken nu. Toen we afscheid namen, kregen we nog een echte, lekkere koolrabi mee: "Nicht aus Holland..."
Elbsandstein telt zo'n 1000 torens van zandsteen en de routes zijn voornamelijk onbehaakt. Je mag er geen nuts, friends of iets vergelijkbaars leggen. Het idee is dat je deze kwetsbare rots niet mag beschadigen. De afzekering gebeurt middels schlinges en knoopjes in prusiktouw. Een heel aparte techniek en of je dat één twee drie onder de knie krijgt?
De foto's komen uit het boek "Klettern im sächsischen Fels" van Karl Däweritz (1983, Sportverlag Berlin).
Esther
©2012 nonstopclimbing.nl
de ongelukkige val op de Punta Rossa). We klommen verschillende routes, maar omdat de standplaatsen dicht op elkaar zaten, kwamen we met elkaar aan de praat. Toen ze hoorden dat we een jaar aan het klimmen zijn, zeiden ze natuurlijk dat we hun 'eigen' klimgebied moesten bezoeken: Elbsandstein. Nou krijgen we wel vaker van klimmers te horen dat we het gebied waar zij vandaan komen móeten bezoeken. Maar dit keer werd het advies wel heel overtuigend gebracht. Aan het eind van de middag waren we nog maar net bij de bus terug toen één van de Duitsers een complete bibliotheek aan boeken en topo's over Elbandstein kwam brengen. Die moesten we maar eens doornemen..!
Hij bleek deze boeken op alle klimtrips mee te nemen, want je kon maar nooit weten of je mensen kon enthousiasmeren en de auto was ruim genoeg, dus de boeken lagen niet in de weg... Zijn klimmaat leek daar iets anders over te denken. Het waren grote mannen en ze sliepen achterin hun auto. Erg ruim kan het niet geweest zijn als je bedenkt dat ze een tafel en twee stoelen, een grote gasbrander, grote pannen, eten voor 2 weken, klimspullen en kleren mee hadden. En dus ook nog een doos vol boeken over Elbsandstein.
Na het eten werden we voor een kop zelfgemaakte kruidenthee uitgenodigd. We kregen het al snel over de
boeken (waarvan er één was geschreven in DDR-stijl: vol lof over het nut van bergsport voor de ontwikkeling van de socialistische persoonlijkheid - iets dat de polticoloog in mij weer wakker maakte).Ze vertelden ons urenlang over de geschiedenis van het klimmen in Elbsandstein, de belangrijkste ontwikkelingen door de jaren heen en de stand van zaken nu. Toen we afscheid namen, kregen we nog een echte, lekkere koolrabi mee: "Nicht aus Holland..."
Elbsandstein telt zo'n 1000 torens van zandsteen en de routes zijn voornamelijk onbehaakt. Je mag er geen nuts, friends of iets vergelijkbaars leggen. Het idee is dat je deze kwetsbare rots niet mag beschadigen. De afzekering gebeurt middels schlinges en knoopjes in prusiktouw. Een heel aparte techniek en of je dat één twee drie onder de knie krijgt?
De foto's komen uit het boek "Klettern im sächsischen Fels" van Karl Däweritz (1983, Sportverlag Berlin).
Esther
©2012 nonstopclimbing.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten