dinsdag 22 mei 2012

En dan bel je de bergredding....


Na het ontbijt begint het licht te regenen en we besluiten nog even te wachten hoe het weer zich ontwikkelt. Later wordt het droog en de lucht klaart op. We besluiten toch te gaan klimmen. Na een aanloop van 45 minuten over een steil pad door  een dicht begroeid dennenbos en een droge beekbedding staan we bij de instap van de route "La célébration du Lézards" (VII+) op de 'Contreforts de Punta Rossa' (een route van 235m), in de buurt van de Bavellapas. Veel van de lengtes bestaan uit traverses en de VII+ lengtes op plaat kosten wel enige moeite. Maar na een lastige 6e lengte staan we rond half 5 dan toch op de laatste standplaats voor de top. Een mooie comfortabele standplaats op een schuin aflopend bandje. Het is nu nog één relatief eenvoudige V+ lengte van 30 meter naar de top. En vervolgens met een aantal abseils door een nat couloir weer terug naar de instap en dan via het steile pad naar beneden.
Ik stap de laatste lengte in en maak iets boven de standplaats een eerste tussenzekering. Er zit een mooi granieten punt (tafoni-structuur in de vorm van een paddestoel) van zeker 25cm doorsnede. Een mooi solide punt waar je normaal gesproken een vrachtwagen aan kunt ophangen. Met een schlinge en een setje maak ik de tussenzekering. Dan pak ik de punt vast om verder omhoog te klimmen. Ik kijk nog even welke kant ik op moet en beweeg dan naar links. Op dat moment voel ik ineens beweging in de punt komen en hoor het graniet breken. Het blok komt volledig los van zijn voet en ik tuimel achterover op de schuine band voorbij de standplaats en over de band heen. Een meter onder de band kom ik in het touw tot stilstand. Met een doffe dreun komt het losgekomen blok graniet in het couloir onder ons terecht. En dan is het stil.

Schade inventarisatie
Ik kan Esther niet zien maar we kunnen elkaar gelukkig goed verstaan. Ik vertel haar globaal de schade. Een enkel die pijn doet waardoor ik niet meer op mijn voet wil staan, stevige pijn op diverse plekken op mijn lichaam en een zeer hoofd. Esther heeft pijn aan haar bovenbeen omdat er een stuk graniet op is gevallen, maar ze kan alles nog bewegen en belasten. We moeten naar beneden, dat staat vast. De abseils naar de instap zouden waarschijnlijk nog wel gaan. Maar het pad terug naar de parkeerplaats zou wel heel erg lastig worden. Bovendien, als de situatie zou verslechteren, dan zouden we ons op een plek bevinden waar hulp wel zeer lastig zou worden, namelijk in het couloir of in het dennenbos. Terwijl we ons nu op een relatief gunstige plek 30 meter onder de top bevinden. We besluiten daarom te proberen om de hulp van de bergredding in te schakelen. Proberen, omdat We weten dat je hier op de Bavellapas op heel veel plekken weinig of geen ontvangst met je mobiele telefoon hebt. Dat blijkt wel als Esther met haar telefoon probeer te bellen, ze heeft geen enkele ontvangst, ook het maken van een noodoproep werkt niet. Het lijkt er op dat we toch zelf naar beneden moeten gaan. Voor de zekerheid daalt Esther naar mij af, om mijn telefoon uit mijn rugzak te halen. Hiermee hebben we meer geluk, we hebben ontvangst. Gelukkig zorgen we altijd dat we vooraf de nummers van de lokale bergredding in onze telefoons opslaan (helaas zijn de nummers niet in alle landen en regio's gelijk). Enkele seconden later hebben we de PGHM aan de lijn. Het voordeel ven rechtstreeks met de bergredding bellen t.o.v. een 112 alarmcentrale is dat je met veel minder woorden kunt uitleggen waar en in wat voor situatie je je bevindt. Dat is zeker als je de taal niet zo goed beheerst een groot voordeel. Esther vertelt kort op welk massief en in welke route we ons bevinden en wat de verwondingen zijn. We krijgen de melding dat ze ons vanuit Ajaccio met de helikopter komen halen. Ik bepaal met mijn telefoon ook nog de GPS-coördinaten en geef deze voor de zekerheid door. Dan begint het wachten...

De redding
Diverse keren denken we het geluid van de heli te horen maar dan blijkt het toch niet zo te zijn. Maar na een half uur horen we dan toch onmiskenbaar het geluid van de heli. Ze vliegen eerst naar de Punta Rossa, maar wij bevinden ons op het voormassief. Het is zeer frustrerend om het geluid zo dicht boven ons te horen maar ze niet te kunnen zien. Dan vliegt de heli met een grotere bocht om het massief heen en komen we in beeld. Door mijn fel gekleurde kleding zien ze ons direct en hangt de heli enkele seconden later voor ons. Ze bekijken  de situatie en een bergredder maakt zich klaar om met de lier naar ons af te dalen. Maar dan ineens vliegt de heli weer weg... "Hé wat is dat, hier is het te doen?!" Maar dan komt hij gelukkig met een boog terug en hangt nu recht boven ons. De wieken van de heli zorgen voor een enorme luchtverplaatsing waardoor je het idee hebt dat je je in een kleine orkaan bevindt. Mijn pijnlijke lichaam schudt heen en weer en ik kan niet veel anders doen dan in elkaar duiken en de rots een beetje vasthouden. Na een minuut wordt de turbulentie minder en hoor ik de heli weer wegvliegen. Ik kijk om me heen en als een soort klein wonder staat er een bergredder op de standplaats, zo'n vier meter boven ons.... "Bonjour, ca va?".
De situatie wordt bekeken en wij geven kort nog wat tekst en uitleg. De bergredder overlegt met de mensen in de heli en deze komt weer dichterbij. Een nieuwe mini-orkaan volgt en als ik een minuut later opkijk is er een tweede bergredder gearriveerd, hij staat nu direct achter mij. Ik word met de bergredder verbonden en niet veel later komt de heli weer naar ons toe. Het uiteinde van de lier komt in zicht en wordt aan ons vastgekoppeld. Dan vliegen we weg... iets van de rots vandaan word ik samen met de bergredder in de heli getakeld. Dan vliegen we weer richting de rots en de bergredder gaat aan de lier weer naar buiten. Ik kan nu goed zien hoe dicht de heli tegen de rots aanhangt, knap staaltje vliegkunst! We vliegen weer een stukje weg en de bergredder wordt nu samen met Esther omhoog getakeld. We vliegen nu eerst naar beneden waar Esther zo dicht mogelijk bij onze bus wordt afgezet. Daarna gaan we voor de laatste keer terug naar de wand waar de overgebleven bergredder wordt opgehaald. Deze heeft al ons klimmateriaal opgeruimd en brengt dit mee. Dan vliegen we naar het ziekenhuis in de hoofdstad Ajaccio. Het is bijna 2 uur rijden over kronkelige bergwegen, maar gelukkig gaat vliegen een heel stuk sneller!

Het resultaat
Het is erg druk op de eerste hulp, ik moet daarom een hele tijd wachten. Maar na enige onderzoeken en röntgenfoto's krijg ik daar de uitslag. Niets gebroken, wel erg gebutst. Met rust, pijnstillers en ontstekingsremmers komt alles wel weer goed. Om een uur of negen 's avonds mag ik het ziekenhuis verlaten. Esther is dan net met onze bus gearriveerd en kan mij meteen meenemen.

Pech, geluk en blij
Pech, omdat een blok dat er volledig solide uitzag en ook zo aanvoelde, los kwam. Vele (en zwaardere) klimmers hebben waarschijnlijk zonder problemen aan dit zelfde blok gehangen. Pech, omdat de vallijn niet vrij was, waardoor ik eerst op een aflopend bandje terecht kwam. Anders val je gewoon in het touw en is er niets aan de hand.
Geluk, omdat de schade beperkt is en we in staat waren om de bergredding te waarschuwen.
Blij, omdat er mensen zijn die bij de bergredding werken en die je op zo'n moment kunt bellen. Een bergredder heeft een beroep dat zeker niet zonder risico's is. Blij, omdat we altijd goed voorbereid op pad gaan: opgeladen telefoon, nummer van de bergredding, oefenen van touwtechnieken om je eventueel zelf te redden.

Nu eerst maar even wat rusten. Maar het wordt de komende dagen slecht weer - we hadden toch niet kunnen klimmen.....

Pieter



©2012 nonstopclimbing.nl

4 opmerkingen:

nanske zei

Aiai! Hoop dat het snel beter gaat! Mooi verslag van de redding trouwens.

Mark zei

Pfffff, nou het levert in ieder geval een mooi verhaal op, ik ben blij als jullie weer terug zijn.

beterschap en succes Mark

Anoniem zei

Mooi verslag van een niet zo mooie situatie. Wat ik met name goed vind aan jullie avontuur is dat er weer wordt aangetoond dat een goede voorbereiding maar weer het verschil maakt tussen een vervelende situatie die goed af loopt en een vervelende situatie die heel slecht kan aflopen.

Blijf ons aub op de hoogte houden van jullie (klim)avonturen. Ik beleef er veel plezier aan als mede klimenthousiast.

Groet,

Erik

nonstopclimbing.nl zei

Dank jullie voor de aardige reacties (ook via de mail). En Erik: we gaan zeker door met het blog - ook na dit 'klimjaar' zullen nog reviews e.d. verschijnen, want als alles goed gaat, blijven we nog wel even klimmen!

Een reactie posten