Klussen aan de bus (6): de ladenkast en de fietsenstalling

Inmiddels heeft de bus een echte ladenkast. Onder het bed heeft Pieter een lade gemaakt, waarop 8 kratten passen. Als je de achterklep van de bus opent, kun je de lade eruit trekken. Als het regent, hou je zo de lades toch droog. In de kratten zitten de kookspullen, het eten, mijn leesboeken, klimspullen die we niet heel vaak nodig hebben (dubbeltouw etc.), schoenen en topo's.

Als je de schuifdeur van de bus open doet, kun je de mountainbike pakken. Tussen de achterwand van de bestuurderscabine en het bed hebben we ruimte over gelaten voor een mountainbike. We nemen er maar één mee, omdat ik met mijn slechte enkel toch niet echt meer kan fietsen. Een klein rondje kan nog wel - maar echt lekker fietsen is veel te belastend (en pijnlijk).

Met Hemelvaart gaan we naar Cormot om te klimmen met 4 vrienden. Dat wordt de laatste testrit voor vertrek! Het enige dat we nog moeten plaatsen is een ventilatie-raampje in het dak.

Esther

Permis d'Escalade - klimmen in Berdorf

Deze week hebben we het Permis d'Escalade gekregen van Le Gouvernement du Grand-Duche de Luxembourg. Met deze permit heb je toestemming van het Ministerie van Milieu om te klimmen in het natuurgebied Berdorf.
Over het algemeen is het lidmaatschap van een bergsportvereniging voldoende om ergens te mogen klimmen. Soms gelden er lokale bepalingen en heb je een dagkaart nodig of moet je je even aanmelden. In België hebben Nederlanderse klimmers een klimjaarkaart nodig waarmee je naar een aantal klimgebieden kunt. In Luxemburg heeft iedereen een klimkaart nodig.
Om de permit te krijgen moet je een formulier opsturen waarin je moet aangeven op welke dagen je wilt komen klimmen. Je moet dat minimaal 2 weken van te voren doen. Onze ervaring is dat de permit niet op tijd wordt toegestuurd, ook al heb je je zeer vroeg aangemeld, maar dat je vervolgens wel een permit voor het hele resterende jaar krijgt. De permit wordt verstrekt door het Departement de L'Environnement.
Om de rust en de natuur in het gebied te beschermen, geldt een aantal bepalingen. Zo mag je bijvoorbeeld niet met meer dan 3 mensen een 'touwgroep' vormen. Je mag niet abseilen en boomwortels mag je niet gebruiken als zekerpunt. Pof (magnesium) mag je alleen gebruiken in routes vanaf niveau 6c, maar liever gebruik je het helemaal niet. In de begeleidende brief staat het als volgt verwoord: "Diese Praxis entstellt den Character des Felskletterns und die Schmiererei ergibt eind landschaftliches schlechtes Bild der Felsen (...)." Met name het woord Schmiererei vind ik mooi.... Klinkt als smeerlapperij, maar bedoeld wordt zoiets als vervuiling.
We vertrekken in de eerste week van juli en misschien beginnen we wel in Berdorf....Informatie over het gebied en de topo volgen dan nog.

NASCHRIFT: sinds 2016 is de Permis d´Escalade vervallen. NKBV-leden kunnen in Berdorf met hun lidmaatschapsbewijs en identiteitskaart klimmen zonder speciale permis.

Esther

Klussen aan de bus: en er was licht!

In de wintermaanden zal het vroeg donker zijn en zal het ook Zuid-Europa kouder worden. Met als gevolg dat we dan  meer in dan om de bus zullen verblijven als we niet klimmen. Het leek ons dan ook wel handig om een beetje verlichting achterin te hebben, zodat we niet de hele avond met een hoofdlampje op moeten zitten. De bus is nu dan ook voorzien van trendy led-verlichting. Bijzonder energiezuinig dus we kunnen ze zonder problemen de hele avond aan hebben. We hebben gebruik gemaakt van led-strips die je gewoon met een schaar op lengte kunt knippen, erg handig. Iets langer voor wat meer licht en kortere stukjes voor minder licht. Ze waren al voorzien van een plakstrip dus het 'monteren' was ook geen enkel probleem. Natuurlijk nog wel even aansluiten op de accu voor het echte resultaat.

Pieter

Klussen aan de bus: de stoffering

De 'stoffering' van de bus is bijna klaar. Pieter heeft gezorgd voor de betimmering en de elektriciteit, ik doe (hoe traditioneel) de stoffering..

Op het bed (de plank) heb ik zandkleurig wollen tapijt gelegd. Het was een overgebleven stuk van Pieters huis. Door er tapijt in te leggen zorgen we voor wat extra isolatie en omdat het van wol is, blijft er geen condens achter. Bovendien beschermen we de matjes er mee tegen de schroeven die in het bed zijn aangebracht.
Op de vloer waar de fiets staat en bij de treetjes van de deuren heb ik een soort anti-slip rubber gelegd. Zo glijden we niet uit als we de bus in stappen. Zou toch lullig zijn om van een trede van de bus te vallen nadat je moeiteloos een lange route hebt geklommen...

Onder het bed komt een schuiflade waarop 8 kratten passen. Ook is er nog een apart vak met een deurtje waar we onze dagrugzakken, gordels, helmen en andere klimspullen kunnen leggen. Tijdens onze proefrit naar Zuid-Frankrijk merkten we al dat het handig zou zijn om de vloer van deze diepe, lage kast glad te maken zodat we de spullen makkelijk naar achteren kunnen duwen. Een coupon van de juiste maat en in een gunstige prijs kon ik niet vinden. Uiteindelijk heb ik een stuk tafelzeil gekocht en dat in de kast op de vloer gelegd. Het motief? Kiezelstenen...

Verder heb ik de kast die tegen de zijwand van de bus staat geverfd. De kast is voornamelijk wit, maar toen de witte verf op was, ben ik met restanten lichtblauw en zwart verder gegaan.

En last but not least heb ik raambedekking gemaakt zodat we geen inkijk hebben als we 's avonds in de bus zitten of als we de bus ergens achterlaten. De zijramen zijn getint en daar kun je moeilijk door naar binnen kijken. Maar het raam van de achterwand van de bestuurderscabine is doorzichtig en als we de led-lampjes aandoen, kun je toch door de zijramen naar binnen kijken.
Maar waar koop je stof? Wie maakt er nog zelf kleren? Ik ben uiteindelijk naar Spakenburg gegaan en heb me echt moeten inhouden: zou ik een leuk klederdrachtmotief kiezen, of gewoon gaan voor zwart - neutraal, passend bij een bus die niet mag opvallen? De raambedekking heb ik met klittenband aan de 'kozijnen' van de bus vastgemaakt. Het ziet er prima uit, maar mijn eerste associatie was toch wel dat de bus veel weg krijgt van een begrafeniswagen.Gelukkig zijn we zelf erg zonnig...

Esther

Gear-review Wild: Country Helium Express set

De klimmer heeft bij de aanschaf van nieuwe setjes keuze te over. Een tiental leveranciers van klimmateriaal heeft vaak ieder weer meer dan tien soorten setjes in het assortiment. Alleen voor de klimmer die zeer specifieke wensen heeft is de keus vaak iets kleiner. De afgelopen weken hebben wij de Helium Express setjes van Wild Country uitgebreid mogen testen.

Lichtgewicht
Eén van de belangrijkste criteria voor klimmers is op dit moment het gewicht van setjes. De Helium is met zijn 72 gram niet het allerlichtste setje dat verkrijgbaar is, maar het mag zich zeker tot de groep 'lichtgewicht' rekenen. Bij de meeste andere fabrikanten zie je dat de winst in het gewicht gehaald wordt uit het kleiner maken van de karabiners. Niet bij de Helium, je krijgt karabiners van volwaardige grootte. Ook zie je vaak dat het gewichtsverlies resulteert in een lagere breeksterke van de karabiners (tot 20 kN, gesloten ,7 kN open). Ook hier doet de Helium met zijn 24kN breeksterkte geen enkele concessie (10 kN open).

No-Snag

Een ander belangrijk aspect is of er aan het einde van een karabiner een haakje zit. Dit zorgt voor een grotere breeksterkte bij een gesloten karabiner, maar het heeft als nadeel dat je bij het in- en uitklippen overal achter blijft hangen. Voor standaard karabiners zijn er diverse types met een verbeterd ontwerp (b.v. keylock), alleen voor karabiners met draadsnappers is de keuze nog beperkt. Een aantal jaar geleden was het DMM die met de Shield karabiner de eerste 'no-snag' draadkarabiner op de markt bracht. Ook Wild Country heeft bij de Helium met zijn 'Cleanwire' vormgeving de karabiner zo ontworpen dat hij nergens achter blijft hangen. 

Gebruik
Het is een feest om met de Helium express set te klimmen. De draadsnapper klipt ongelooflijk soepel en door het grote formaat van de karabiner kun je ze in alle omstandigheden makkelijk klippen. Het gewichtsverschil aan de klimgordel is bovendien direct merkbaar. Maar het meest enthousiast zijn wij wel over de 'no-snag nose'. Het verschil met een traditionele draadsnapper is al merkbaar bij het van de gordel halen van het setje. Maar het meeste voordeel levert dit toch wel op bij het terughalen van de setjes als het touw onder spanning staat.

Conclusie

Dit is zeker het mooiste setje dat wij tot nu toe hebben gebruikt. Zowel wat betreft het ontwerp,  het gebruik en de breeksterkte behoort de Helium echt tot de absolute top. De belangrijkste concurrent van de Helium is de Shield van DMM. Maar de Helium is lichter èn klipt soepeler dan de Shield. Het is waarschijnlijk niet de eerste keus voor een klimmer die maar twee weekenden per jaar naar de rotsen gaat. Maar ben je een meer fanatieke klimmer en wil je op geen enkel punt concessies doen, dan is de Helium waarschijnlijk het setje dat je moet hebben. Heeft de Helium dan geen enkel minpunt? Het belangrijkste minpunt voor veel klimmers zal toch wel de prijs zijn. Met een adviesprijs van bijna €28 per stuk behoort de Helium helaas ook op dit punt tot de absolute  top.

Pieter

Klussen met de logeerhond

Vorige week logeerde Harm, de Korthals Griffon, weer bij ons. Waarschijnlijk voor het laatst, over 2 maanden gaan we al weg! We hebben al geopperd dat we onderweg ook wel voor hem willen zorgen. Als ze hem dan gewoon even willen opsturen...
Het is een grappig beest. Als ik in de tuin aan het klussen ben en Pieter is aan de andere kant van het huis bezig, loopt hij steeds heen en weer. Alsof hij de roedel in de gaten moet houden. Het klussen aan de bus is al leuk, maar met Harm erbij, die steeds een beetje om je heen drentelt en z'n lange neus overal insteekt, is het alleen maar leuker!

Klimmen met een handicap

In februari 2008 heb ik in Freyr bij een voorklimmersval mijn linkerenkel verbrijzeld. Ik ben in de tweede touwlengte uitgegleden en heb vervolgens een pendel gemaakt. Mijn enkel is tegen een bandje terecht gekomen en heeft de volledige val opgevangen.
Mijn enkel is door de chirurg zo goed en zo kwaad als het ging 'gereconstrueerd', maar er zit een blijvende en ernstige beperking in. Er is kraakbeen weg en het gewricht is erg onregelmatig. De 'anatomische stand' van de enkel is niet goed.
Ik heb opnieuw moeten leren lopen - was nog best lastig. Om verdere schade en de pijn te beperken loop ik met een stok of met krukken. Ook ben ik met een aantal dingen gestopt: gletsjertochten, ijsklimmen (was ik net mee begonnen), fietsen, wandelen en zwemmen.
Over enkele jaren zal mijn enkel waarschijnlijk worden vastgezet. Ik ben daar nu nog niet aan toe; ook omdat ik hoop dat ik mijn enkel kan laten vervangen. De kunstenkels zijn nu nog niet goed genoeg om dat bij 'jonge' mensen toe te passen. Maar als de enkel is vastgezet, zal ik na een periode van revalidatie wel weer kunnen fietsen, wandelen en zwemmen. Hoe zat het ook al weer, "Ieder nadeel heb z'n voordeel?"

Wat ik gelukkig nog wel kan is klimmen! Omdat je zelden met je hele gewicht op één voet staat tijdens het klimmen, is het minder belastend dan lopen. Ik draag nagenoeg elke dag een brace waarmee ik de belasting op het gewricht beperk.
Het klimmen gaat overigens niet als vanzelf. Sommige bewegingen kan ik niet meer maken en daarom maak ik relatief vaak 'voetwissels'.
In sportklimroutes probeer ik altijd wel om een route 'vrij' te klimmen. Sommige passen kan ik niet maken met deze enkel. Ook gebeurt het wel eens dat ik bang ben om opnieuw een soortgelijke val te maken. In langere of meer alpiene routes smokkel ik wel eens door aan een setje te trekken of een trapje van schlinges maken. Zo kan ik dan toch de route afmaken.
Verder dragen mijn klimmaatjes altijd het touw en eventuele andere zware dingen naar de rots. Het is erg zwaar om op krukken over onregelmatige bergpaadjes te lopen met een rugzak die aan je schouders trekt.
Een andere verandering in het klimmen is dat ik niet meer voorklim. Ik heb daar lang over getwijfeld, maar als ik door een val geblesseerd raak of opnieuw iets breek, zal ik erg onthand zijn.
Op lange routes neem ik speciale opvouwbare krukken mee of Leki wandelstokken. Als we niet kunnen abseilen maar moeten 'omlopen', gebruik ik deze.
 
Ik ga nog steeds met enige regelmaat naar mijn fysiotherapeut. Hoofdzakelijk gaat het dan om het creëren van 'ruimte' in het gewricht, waardoor het lopen wat beter gaat en ook de pijn minder wordt. Ik ga ervan uit dat ik op onze reis af en toe ook naar een fysiotherapeut zal moeten, maar voor het geval er geen bij de hand is, kan Pieter helpen. Hij heeft van mijn fysiotherapeut geleerd hoe hij mijn enkel kan 'los trekken'. Hij doet dat wat voorzichtig, soms kraakt mijn enkel vervaarlijk en dat is even wennen, maar het resultaat is over het algemeen goed!

Esther

Topo-review: Dentelles de Montmirail

Wij hebben gebruik gemaakt van de nieuwste topo: deze is uitgegeven in 2010 en het is de 11e editie. Toevallig hebben we ook de 10e editie (2003). Beide topo's zijn in het Frans geschreven.
De belangrijkste verandering is dat de nieuwste topo geen getekende routes heeft, maar foto's van het massief met daarin de routes aangegeven. Een andere verandering is dat de nieuwste topo gebruik maakt van symbolen waardoor je in één oogopslag ziet hoe lang je moet lopen; of je plaat, dakjes of pockets kunt verwachten; en of het gaat om een zuid-, noord- , oost- of westwand.  Om te weten of je last zult hebben van de mistral moet je de geschreven informatie bij het massief lezen.Verder zijn er sinds 2003 enkele nieuwe routes geopend in het massief Cascade de Lafare en in Chaîne de Gigondas Sud .

Een nadeel van de topo is dat de aanloop naar de massieven niet altijd duidelijk is. Je kunt verkeerd lopen tijdens de aanloop. Er staan schematische kaartjes in, die wij soms pas begrepen nadat we het gezochte massief al hadden bezocht. Heb je eenmaal het juiste massief gevonden dan is het vinden van de routes niet meer zo'n probleem. De foto's zijn duidelijk en vaak is een aantal namen van routes op de rots aangegeven.
In de topo heeft iedere route een waardering gekregen van 0 tot 3 sterren. Zoals in de topo zelf al aangeeft, is het een subjectieve waardering van de schoonheid van de route. Maar wij vonden het een goed hulpmiddel om het meeste uit een beperkt aantal klimdagen te halen.

De topo is uitgegeven door de Franse Alpen Club en de opbrengst van de topo komt ten goede aan het onderhoud van de massieven. Wat natuurlijk al een belangrijke reden is om deze topo (voor slechts 16 euro) te kopen. Je kunt de topo lokaal verkijgen, bij de sigarenwinkel in Beaumes de Venise. Wil je ook andere klimgebieden rondom Avignon bezoeken, dan is de Engelstalige topo 'Avignon' van Jingo Wobbly een goed alternatief.

nonstopclimbing waardering

Titel:Grimpe aux Dentelles
Autor: Olivier Gaude, Club Alpin d'Avignon et de Vaucluse
Edition:11e, 2010
ISBN: 2-900372-58-5

Pieter en Esther

Crag-info Dentelles de Montmirail

Dertig kilometer ten noordoosten van Avignon, in het glooiende landschap van de Provence met zijn vele wijngaarden, steken de kalkrotsen van Dentelles de Montmirail als een enorme hanenkam boven het landschap uit. Het is een oud massief waar al sinds de jaren 20 geklommen wordt. Aanvankelijk werden er alleen routes geopend op het hoofdmassief 'Chaîne de Gigondas'. Later zijn ook andere ketens en losstaande massieven in deze regio toegankelijk gemaakt. Maar ook in de afgelopen jaren zijn er nog nieuwe routes geopend op Chaîne de Gigondas Sud en bij Cascade de Lafare (zie topo).

Routes 
In Dentelles de Montmirail vind je vooral klassieke sportklimroutes op loodrechte wanden en langs natuurlijke scheuren en versnijdingen. Extreme overhang vind je er weinig, wel zijn er een aantal plaatroutes. Op een enkele uitzondering na is de rots niet afgeklommen. Op één plek in massief de Cascade is niet de route, maar wel de aanloop spekglad. Dit komt omdat de rots waarop je loopt, glad geslepen is door het water. Hier komen ook dagjesmensen met busladingen tegelijk naar de waterval kijken (die overigens niet zo indrukwekkend is). Wij vonden de routes op het hoofdmassief het mooist. Verder zijn de Chaîne de Clapis en Rocher de St. Christophe een bezoek waard. Voor de meer alpien aangelegde klimmer is de graat beklimming 'Traverse de Florettes' een echte aanrader.

Behaking 
De routes zijn over het algemeen voorzien van moderne boorhaken. In een enkele route vind je nog oude behaking en ook zijn er enkele trad routes, dit staat bij de route vermeld in de topo. De haakafstanden zijn op sommige plaatsen wat groter, zoals je wel vaker ziet bij oudere klimgebieden. Een minpunt is dat de positionering van de haken soms discutabel is. In sommige routes zit de derde haak zo hoog boven de tweede dat je kans loopt om een grounder te maken. Ook laat de behaking boven rotsbandjes in de route vaak te wensen over.

Beste tijd 

Omdat het hoofdmassief zowel een noord- als een zuidwand heeft, kun je er op warme èn koude dagen goed klimmen.  Maar dit gebied is ook bekend om de harde en koude mistral wind die bij de rotsen kan waaien, het is daarom verstandig om naast het de weers- ook de windverwachting te raadplegen voordat je naar Dentelles vertrekt.

De topo 
Voor informatie over de topo zie hier

Overnachten
Wij hebben geslapen op camping Roquefiguier, een gemeentelijke camping in Beaumes de Venise. Een prima camping: €5 per persoon met gratis warme douches en wifi. Voor de toegang tot het World Wide Web moet je overigens wel tijdens kantooruren op de camping zijn, alleen dan zet de beheerder de server aan. Er is ook nog een camping bij de boer in de buurt, maar die is aan de prijs. Verder vind je er ook nog wat luxere campings, maar daar hebben we ons niet over geïnformeerd. De gemeentelijke camping ligt vlakbij het dorpscentrum waar je de topo, brood en wijn kunt kopen. Ook zijn er enkele restaurants en café's. Voor alle massieven moet je een stukje rijden, maar Beaumes de Venise ligt redelijk centraal zodat je niet te veel aan het rondrijden bent.

Omgeving
In de buurt zijn wel nog diverse andere klimgebieden te vinden. Bijvoorbeeld:
- Buis les Barronies
- St Léger du Ventoux
- Orpierre

Waardering

Routes
Omgeving
Behaking

Pieter en Esther