Klimmen met een handicap

In februari 2008 heb ik in Freyr bij een voorklimmersval mijn linkerenkel verbrijzeld. Ik ben in de tweede touwlengte uitgegleden en heb vervolgens een pendel gemaakt. Mijn enkel is tegen een bandje terecht gekomen en heeft de volledige val opgevangen.
Mijn enkel is door de chirurg zo goed en zo kwaad als het ging 'gereconstrueerd', maar er zit een blijvende en ernstige beperking in. Er is kraakbeen weg en het gewricht is erg onregelmatig. De 'anatomische stand' van de enkel is niet goed.
Ik heb opnieuw moeten leren lopen - was nog best lastig. Om verdere schade en de pijn te beperken loop ik met een stok of met krukken. Ook ben ik met een aantal dingen gestopt: gletsjertochten, ijsklimmen (was ik net mee begonnen), fietsen, wandelen en zwemmen.
Over enkele jaren zal mijn enkel waarschijnlijk worden vastgezet. Ik ben daar nu nog niet aan toe; ook omdat ik hoop dat ik mijn enkel kan laten vervangen. De kunstenkels zijn nu nog niet goed genoeg om dat bij 'jonge' mensen toe te passen. Maar als de enkel is vastgezet, zal ik na een periode van revalidatie wel weer kunnen fietsen, wandelen en zwemmen. Hoe zat het ook al weer, "Ieder nadeel heb z'n voordeel?"

Wat ik gelukkig nog wel kan is klimmen! Omdat je zelden met je hele gewicht op één voet staat tijdens het klimmen, is het minder belastend dan lopen. Ik draag nagenoeg elke dag een brace waarmee ik de belasting op het gewricht beperk.
Het klimmen gaat overigens niet als vanzelf. Sommige bewegingen kan ik niet meer maken en daarom maak ik relatief vaak 'voetwissels'.
In sportklimroutes probeer ik altijd wel om een route 'vrij' te klimmen. Sommige passen kan ik niet maken met deze enkel. Ook gebeurt het wel eens dat ik bang ben om opnieuw een soortgelijke val te maken. In langere of meer alpiene routes smokkel ik wel eens door aan een setje te trekken of een trapje van schlinges maken. Zo kan ik dan toch de route afmaken.
Verder dragen mijn klimmaatjes altijd het touw en eventuele andere zware dingen naar de rots. Het is erg zwaar om op krukken over onregelmatige bergpaadjes te lopen met een rugzak die aan je schouders trekt.
Een andere verandering in het klimmen is dat ik niet meer voorklim. Ik heb daar lang over getwijfeld, maar als ik door een val geblesseerd raak of opnieuw iets breek, zal ik erg onthand zijn.
Op lange routes neem ik speciale opvouwbare krukken mee of Leki wandelstokken. Als we niet kunnen abseilen maar moeten 'omlopen', gebruik ik deze.
 
Ik ga nog steeds met enige regelmaat naar mijn fysiotherapeut. Hoofdzakelijk gaat het dan om het creëren van 'ruimte' in het gewricht, waardoor het lopen wat beter gaat en ook de pijn minder wordt. Ik ga ervan uit dat ik op onze reis af en toe ook naar een fysiotherapeut zal moeten, maar voor het geval er geen bij de hand is, kan Pieter helpen. Hij heeft van mijn fysiotherapeut geleerd hoe hij mijn enkel kan 'los trekken'. Hij doet dat wat voorzichtig, soms kraakt mijn enkel vervaarlijk en dat is even wennen, maar het resultaat is over het algemeen goed!

Esther