Sightseeing: Calatrava in Valencia

In Valencia hebben we werk van Santiago Calatrava bezichtigd. Calatrava is bekend vanwege zijn  organisch gevormde bouwwerken, vervaardigd uit wit beton en staal. Eén van zijn beroemdste creaties is de 'Stad van Kunsten en Wetenschap' in Valencia. Net buiten het centrum en dichtbij de haven staan vier prachtige gebouwen en een brug van zijn hand.
Voor wie het interesseert: in de Haarlemmermeer staan drie zogenaamde Calatravabruggen. Deze bruggen hebben de naam Harp, Citer en Luit.

Hieronder een aantal foto's van de 'Stad van Kunsten en Wetenschap' in Valencia.

Esther

Van 6a naar 7a: mentale training

Ik heb sinds het begin van onze reis enorme vorderingen gemaakt. Althans, zo lijkt het. Klom ik daarvoor maar heel soms een 6b in de eerste poging, tegenwoordig lukt het soms om zelfs 7a's in één keer te klimmen. Maar die vooruitgang is niet van zelf gegaan. Het is vooral een mentale strijd geweest.
Ik klim niet meer voor omdat mijn enkel erg kwetsbaar is. Pieter klimt al langere tijd 6c's en 7a's en ik probeerde ze vaak wel toprope, maar klom ze nooit in één keer uit.

In september begon het Pieter op te vallen dat ik vaak helemaal niet moe was na een dag klimmen en zelden of nooit klaagde over verzuurde onderarmen of stijve spieren. Volgens hem moest ik meer kunnen dan ik liet zien. We hebben het daar een aantal keren over gehad en het begon mezelf ook op te vallen dat ik in routes die ik als moeilijk bestempelde (6b), vaak toch de goede bewegingen maakte of in één keer door de crux heen kwam.Raar was alleen dat ik vaak blokte na een geslaagde pas. "Hè, ben ik dit?" schoot er dan door me heen en vervolgens klom ik niet meer verder of werd ik zo nerveus dat er van de rest van de route niets meer terecht kwam. Ik had deze nervositeit niet in een route die ik als onhaalbaar zag (6c's en hoger). Daar stapte ik al kletsend en fluitend in en als het echt moeilijk werd, blokte ik en puzzelde de moeilijkheid uit of vroeg ik om een tip.

Als je niet heel regelmatig met dezelfde mensen klimt, is het niet zo makkelijk om een patroon in je eigen gedrag te herkennen. Doordat ik nu dag in dag uit met Pieter klim, begon me wat te dagen... Met klimmen krijg je direct feedback: je klimt een route wel of niet uit en het ligt echt altijd aan jezelf. Routes waarvan ik vond dat ik ze moest kunnen (6b), daar kreeg ik stress in. Al helemaal als er mensen keken. Hogere niveaus deden me minder: die hoefde ik niet te kunnen... Maar deze instelling belemmerde me om echt er 100% voor te gaan, waardoor ik de route ook niet uit klom.

Om te weten wat ik nou werkelijk kon, ben ik mezelf gaan 'belonen' als ik een dag ècht doorzette. Geen gepiep, gewoon klimmen en niet loslaten! De beloning was simpel - gewoon een biertje aan het eind van die dag. Zo niet, dan niet. En langzaamaan kwamen de hogere niveaus binnen bereik. Ik heb leren vertrouwen op wat ik kan en als het me niet in één keer lukt, doe ik het opnieuw. Voor veel klimmers misschien gesneden koek, maar voor mij was (en is het soms nog) een stevige mentale strijd.

Ik heb inmiddels vele 6c's uit geklommen en al ook 11 7a's. Het is niet altijd makkelijk; ik hik nog steeds tegen iedere nieuwe 7a+ aan, maar ook die lijken binnen bereik te komen. Pas geleden is het me gelukt om er één uit te klimmen. Laatst bekeek ik in de topo een bepaalde sector gebied en tot mijn teleurstelling zag ik geen zevendegraads routes: "Ja, daar gaan we niet heen hoor" dacht ik en ik schrok er zelf van. Het zal me toch niet gebeuren dat ik spatjes krijg?

Esther

Help! De bus is weg!

Eind februari besloten we de Costa Blanca te verlaten en naar Chulilla te gaan, in de buurt van Valencia. In Valencia was een grote klimwinkel en omdat we op zoek waren naar een aantal topo's, besloten we daar eerst naar toe te gaan. En als we dan toch al in de stad zouden zijn, konden we ook wel even naar een paar gebouwen en een brug van de architect Santiago Calatrava Valls kijken.

Vlakbij was volop parkeergelegenheid. Snel de bus geparkeerd, goed op slot gedaan! De gebouwen en de brug waren prachtig en we hebben er wel een uur rondgelopen om uitgebreid foto's te maken.

Uiteindelijk terug naar de bus om naar de klimwinkel te gaan. Maar waar stond de bus nou ook alweer? Toch achter die touringcars of hadden we hem verderop in de straat geparkeerd? De hele straat afgelopen, maar geen bus... Hoe kon dat nou? Onze zwaar beveiligde bus kon toch niet 'weg' zijn? Toch maar weer terug naar de touringcars om te vragen of de chauffeurs iets gezien hadden.
Maar vlakbij de bus waarachter we hem geparkeerd dachten te hebben, bleek een sticker op de stoep te zitten met daarop de mededeling dat onze bus was weggesleept!!!  Waarom, je mocht hier toch gewoon parkeren? Na wat beter te hebben gekeken zagen we tussen de takken van een boom een bord met daarop de mededeling dat deze parkeerplaats alleen voor touringcars was.

Daar stonden we dan, middenin Valencia, zonder onze vertrouwde Bensie.

Op de sticker stonden een telefoonnummer en een adres. Eerst even gebeld - we konden hem diezelfde avond nog ophalen. Gelukkig had ik het navigatie-systeem in mijn rugzak zitten en omdat het niet al te ver bleek te zijn, konden we er lopend naar toe. Tegen betaling van bijna €150,- kregen we onze Bensie weer terug... Zonde! Voor dat geld hadden 15 keer uit eten kunnen gaan of 100 flessen Spaanse wijn kunnen drinken... Jammer jammer.

Esther

Klimmen op de Peñón de Ifach bij Calpe

Half februari hebben we de route 'Costa Blanca' gedaan op de Peñón de Ifach bij Calpe. Een route van 6 touwlengtes, het krabbelen over derdegraads terrein aan het begin en eind van de route niet meegerekend. De route is ongeveer 200 meter lang; het makkelijkste stuk is een 6a en het moeilijkste stuk is een  6c+. De route is zeer gevarieerd: lichte overhangen, kleine dakjes, een mooie hoekversnijding, klimmen op slopers (in dit geval op bolvormige rots) en een kleine grot. In vergelijking met andere routes op de Peñón is de rots tamelijk compact en de behaking redelijk goed. Het is mogelijk om te abseilen, maar hou rekening met steenslag. De beste optie is omlopen via de noordkant (daar zijn een wandelpad en een tunnel aangelegd). Wij vonden elke lengte erg mooi. Zelden zo gevarieerd geklommen in een wat langere route. In 2013 verschijnt er een uitgebreider artikel over deze route in het blad Hoogtelijn van de NKBV.

Esther

Open in picasa

Kamikaze

Meestal hebben we niet zoveel foto's waarop we zelf staan als we aan het klimmen zijn. Het maken van een goede foto terwijl je staat te zekeren is niet zo eenvoudig. In Sella hadden we het geluk dat René en Wouter er ook waren en zij hebben een hele reeks foto's gemaakt terwijl ik een route klom. De naam van de route is Kamikaze (7b). De eerste dag dat ik de route probeerde begon het onverwacht te sneeuwen en werd het wel erg koud. Ook de pogingen op de tweede dag waren door vermoeidheid niet succesvol. Maar na een rustdag en een dagje klimmen in een ander gebied lukte het de dag erna toch om de route te klimmen.

Pieter