vrijdag 9 maart 2012

Van 6a naar 7a: mentale training

Ik heb sinds het begin van onze reis enorme vorderingen gemaakt. Althans, zo lijkt het. Klom ik daarvoor maar heel soms een 6b in de eerste poging, tegenwoordig lukt het soms om zelfs 7a's in één keer te klimmen. Maar die vooruitgang is niet van zelf gegaan. Het is vooral een mentale strijd geweest.
Ik klim niet meer voor omdat mijn enkel erg kwetsbaar is. Pieter klimt al langere tijd 6c's en 7a's en ik probeerde ze vaak wel toprope, maar klom ze nooit in één keer uit.

In september begon het Pieter op te vallen dat ik vaak helemaal niet moe was na een dag klimmen en zelden of nooit klaagde over verzuurde onderarmen of stijve spieren. Volgens hem moest ik meer kunnen dan ik liet zien. We hebben het daar een aantal keren over gehad en het begon mezelf ook op te vallen dat ik in routes die ik als moeilijk bestempelde (6b), vaak toch de goede bewegingen maakte of in één keer door de crux heen kwam.Raar was alleen dat ik vaak blokte na een geslaagde pas. "Hè, ben ik dit?" schoot er dan door me heen en vervolgens klom ik niet meer verder of werd ik zo nerveus dat er van de rest van de route niets meer terecht kwam. Ik had deze nervositeit niet in een route die ik als onhaalbaar zag (6c's en hoger). Daar stapte ik al kletsend en fluitend in en als het echt moeilijk werd, blokte ik en puzzelde de moeilijkheid uit of vroeg ik om een tip.

Als je niet heel regelmatig met dezelfde mensen klimt, is het niet zo makkelijk om een patroon in je eigen gedrag te herkennen. Doordat ik nu dag in dag uit met Pieter klim, begon me wat te dagen... Met klimmen krijg je direct feedback: je klimt een route wel of niet uit en het ligt echt altijd aan jezelf. Routes waarvan ik vond dat ik ze moest kunnen (6b), daar kreeg ik stress in. Al helemaal als er mensen keken. Hogere niveaus deden me minder: die hoefde ik niet te kunnen... Maar deze instelling belemmerde me om echt er 100% voor te gaan, waardoor ik de route ook niet uit klom.

Om te weten wat ik nou werkelijk kon, ben ik mezelf gaan 'belonen' als ik een dag ècht doorzette. Geen gepiep, gewoon klimmen en niet loslaten! De beloning was simpel - gewoon een biertje aan het eind van die dag. Zo niet, dan niet. En langzaamaan kwamen de hogere niveaus binnen bereik. Ik heb leren vertrouwen op wat ik kan en als het me niet in één keer lukt, doe ik het opnieuw. Voor veel klimmers misschien gesneden koek, maar voor mij was (en is het soms nog) een stevige mentale strijd.

Ik heb inmiddels vele 6c's uit geklommen en al ook 11 7a's. Het is niet altijd makkelijk; ik hik nog steeds tegen iedere nieuwe 7a+ aan, maar ook die lijken binnen bereik te komen. Pas geleden is het me gelukt om er één uit te klimmen. Laatst bekeek ik in de topo een bepaalde sector gebied en tot mijn teleurstelling zag ik geen zevendegraads routes: "Ja, daar gaan we niet heen hoor" dacht ik en ik schrok er zelf van. Het zal me toch niet gebeuren dat ik spatjes krijg?

Esther

1 opmerking:

nanske zei

:-), thumbs up, en laat die spatjes maar lekker komen!

Een reactie posten