Begin juli hebben we op de Sustenpas in Zwitserland gebivakkeerd met ons busje. Op dezelfde 
parkeerplaats hebben we een Oostenrijks echtpaar leren kennen, de familie Scheichl. We kwamen met hen in contact via hun Duitse herder (hoe anders...). Toen de hond werd uitgelaten, lokten we hem en konden we hem even aaien. Later op de dag mocht de hond even los en hebben we met hem met een bal en in de sneeuw gespeeld (we hebben altijd ballen in de bus liggen, je weet nooit of je een leuke hond tegen komt). Mevrouw Scheichl liep met een kruk en had haar onderbeen in het gips - ik als enkelpatiënt was natuurlijk wel nieuwsgierig naar wat ze had aan haar enkel en zo kwamen we met elkaar aan de praat. Ze waren ook wel eens in Nederland op vakantie geweest en daar hadden ze voornamelijk gevaren.
Al snel werd het gesprek best persoonlijk en het was leuk om te zien hoe ze genoten van hun vakantie. Ook hebben we er een nieuw woord bij: 'Partnerlook', als je hetzelfde kapsel hebt;-) Nu waren ze voor ongeveer anderhalve week op vakantie in Zwitserland, maar zondag moesten ze weer naar huis: er moest gewerkt worden! Ze hebben uit pure liefhebberij een wijngaard en daar hebben ze veel werk aan. Daarnaast kweken ze abrikozen om likeur van te maken. Leuke anekdote was dat hun vorige hond graag druiven at, hij pikte - als hij de kans kreeg - de zoetste druiven uit de emmers tijdens de oogst. De minder zoete gooide hij naast de emmer.
Drie keer per jaar stellen ze hun huis een paar weken open voor gasten die dan wijn en likeur en lekkere hapjes kunnen komen proeven.
Later op de avond kwamen ze nog even langs om ons wat te geven... Meneer Scheichl had een mooi Oostenrijks jasje aangedaan en kwam met zijn armen vol flessen naar onze bus gelopen en mevrouw Scheichl had een bord bij zich met een stuk vlees erop. Wij dachten dat ze ons misschien een glaasje wijn
kwamen brengen, maar nee... eerst kregen we een fles likeur gemaakt van abrikozen, toen nog een fles droge Rein Riesling, en een fles droge Gelber Muskat en een potje met abrikozen op abrikozenlikeur en nog een fles rode wijn en - als we dat lekker vonden, maar dan moesten we eerst proeven - een groot stuk zelfgerookt varkensvlees. Nou moe, waar hebben we dat aan verdiend, mompelde ik nogal overrompeld. Tja, zei mevrouw Schleichl, als onze hond mensen graag mag, dan is het goed volk. Ontzettend bijzonder, deze ontmoeting. En niet alleen omdat we overladen werden met mooie zelfgemaakte producten, maar door de openhartigheid waarmee we met meneer en mevrouw Scheichl hebben gepraat, zomaar op een bloedhete pas ergens in Zwitserland.
Esther
©2015 nonstopclimbing.nl
parkeerplaats hebben we een Oostenrijks echtpaar leren kennen, de familie Scheichl. We kwamen met hen in contact via hun Duitse herder (hoe anders...). Toen de hond werd uitgelaten, lokten we hem en konden we hem even aaien. Later op de dag mocht de hond even los en hebben we met hem met een bal en in de sneeuw gespeeld (we hebben altijd ballen in de bus liggen, je weet nooit of je een leuke hond tegen komt). Mevrouw Scheichl liep met een kruk en had haar onderbeen in het gips - ik als enkelpatiënt was natuurlijk wel nieuwsgierig naar wat ze had aan haar enkel en zo kwamen we met elkaar aan de praat. Ze waren ook wel eens in Nederland op vakantie geweest en daar hadden ze voornamelijk gevaren.
Al snel werd het gesprek best persoonlijk en het was leuk om te zien hoe ze genoten van hun vakantie. Ook hebben we er een nieuw woord bij: 'Partnerlook', als je hetzelfde kapsel hebt;-) Nu waren ze voor ongeveer anderhalve week op vakantie in Zwitserland, maar zondag moesten ze weer naar huis: er moest gewerkt worden! Ze hebben uit pure liefhebberij een wijngaard en daar hebben ze veel werk aan. Daarnaast kweken ze abrikozen om likeur van te maken. Leuke anekdote was dat hun vorige hond graag druiven at, hij pikte - als hij de kans kreeg - de zoetste druiven uit de emmers tijdens de oogst. De minder zoete gooide hij naast de emmer.Drie keer per jaar stellen ze hun huis een paar weken open voor gasten die dan wijn en likeur en lekkere hapjes kunnen komen proeven.
Later op de avond kwamen ze nog even langs om ons wat te geven... Meneer Scheichl had een mooi Oostenrijks jasje aangedaan en kwam met zijn armen vol flessen naar onze bus gelopen en mevrouw Scheichl had een bord bij zich met een stuk vlees erop. Wij dachten dat ze ons misschien een glaasje wijn
kwamen brengen, maar nee... eerst kregen we een fles likeur gemaakt van abrikozen, toen nog een fles droge Rein Riesling, en een fles droge Gelber Muskat en een potje met abrikozen op abrikozenlikeur en nog een fles rode wijn en - als we dat lekker vonden, maar dan moesten we eerst proeven - een groot stuk zelfgerookt varkensvlees. Nou moe, waar hebben we dat aan verdiend, mompelde ik nogal overrompeld. Tja, zei mevrouw Schleichl, als onze hond mensen graag mag, dan is het goed volk. Ontzettend bijzonder, deze ontmoeting. En niet alleen omdat we overladen werden met mooie zelfgemaakte producten, maar door de openhartigheid waarmee we met meneer en mevrouw Scheichl hebben gepraat, zomaar op een bloedhete pas ergens in Zwitserland. Esther
©2015 nonstopclimbing.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten