Südgrat op de Salbitschijn

Salbitschijn

Eind juni wilden we de Südgrat klimmen. Een route van ongeveer 700m lang, met een aanloop van anderhalf uur en ook een terugtocht van anderhalf uur. Maar eerst moet je nog bij de Salbithütte komen: dat is vanuit het dal tweeënhalf uur. Ik heb sinds mijn ongeluk in februari 2008 niet meer zulke lange stukken gelopen of geklommen, dit was dus het was best spannend en een beetje onzeker of dit wel zou lukken met mijn enkel.

Het plan was om op zondag naar de hut te lopen, op maandag de beklimming van de Südgrat te doen en op dinsdag weer terug te keren naar het dal. Zowel de aanloop naar de hut als de terugtocht naar het dal hebben we relatief snel gedaan. Heen hadden we een 1:45 uur nodig, terug slechts 5 kwartier. Dat is voor mijn doen erg snel. Voor het lopen maakte ik alleen gebruik van wandelstokken (geen krukken) en dat ging prima. Ik had tijdens en naderhand geen enkele pijn.

Het klimmen

Zicht op de Westgrat vanaf de Südgrat

Maandagochtend zijn we om 6u 's ochtends vertrokken vanuit de hut. De terugtocht vanaf de top van de Salbitschijn via de zogenaamde 'Normalweg' zou lastig worden door sneeuw, en daarom wilden we vroeg weg, zodat we in alle rust voorzichtig konden afdalen.

Helaas lag er op de heenweg ook nog sneeuw in een steil couloir waar je normaal gesproken over rotsblokken omhoog kunt klauteren naar het begin van de route. We namen het zekere voor het onzekere en besloten, net als de touwgroepen voor ons, dit stuk te omzeilen door de eerste 4 touwlengtes van de route ´Takala´ te klimmen naast het couloir. Op deze manier kun je ook bij de instap van de Südgrat komen. Kostte helaas wel meer tijd...

De Südgrat heeft 15 touwlengtes maar aan het eind van de 12e lengte vergisten we ons en kwamen we terecht bij de eerste abseilpiste van de 'not-ausstieg' van het massief. Omdat we aan het begin van de dag tijd waren kwijtgeraakt door de extra touwlengtes, en we onderweg ook nog wat hebben moeten zoeken, was het al best laat geworden. Het terugklimmen naar de eigenlijke route en het afdalen via de 'Normalweg’ zou waarschijnlijk ook niet snel zou gaan en daarom besloten we de route te laten voor wat 'ie was. Helaas bleek de not-austieg een waardeloze weg te zijn (we zagen later in een nieuwere versie van de topo dat deze niet meer vermeld wordt). Na de eerste twee abseils was er geen standplaats meer te bekennen. Gezien de hoeveelheid geïmproviseerde standplaatsen waren wij niet de eerste die dit probleem hadden. Uiteindelijk kwamen pas tegen het donker in de hut aan, maar de waard verwachtte ons nog en heeft ons verwend met een heerlijke driegangenmaaltijd.

Mislukte beklimming, geslaagde dag (ook voor mijn enkel)

Afgezien van de terugtocht was het een superleuke dag en hebben we met volle teugen van het klimmen genoten. We zijn die dag uiteindelijk 15 uur onderweg geweest. We hebben in totaal zo'n 800m geklommen en drie keer door steile sneeuwvelden moeten lopen. En ik heb helemaal geen pijn gehad in mijn enkel! Dat is helemaal nieuw voor mij!

Hopelijk komt er in augustus of september nog een periode met mooi weer en kunnen we de route opnieuw proberen (met minder sneeuw in de couloirs). Het is een prachtige route en we zouden hem graag afmaken.

Esther
©2015 nonstopclimbing.nl