Op Corsica hebben we een paar dagen gebivakkeerd aan de rand van Corte. Vanaf daar konden we 
gemakkelijk het Tavignanu-dal inlopen, richting het massief 'Rossolino'. Een heel eind lopen (dik anderhalf uur) om bij een paar prachtige multipitches te komen.
De eerste keer dat we naar Rossolino wilden lopen, kwam er 's ochtends een grote dikke labrador een kijkje nemen op de parkeerplaats. Hij snuffelde wat in het rond, maar leek verder niet erg in ons geïnteresseerd. Maar op het moment dat we de bus afsloten stond hij enthousiast te kwispelen, hij had kennelijk wel zin in een uitje! Het eerste stuk vonden we het wel grappig dat hij met ons mee liep - gezellig, zo'n hond. Maar ja, het is niet onze hond en misschien zou zijn baasje wel ongerust worden. Maar wat we ook probeerden, hij was niet van plan om terug te gaan. We hebben in het Frans, Italiaans, Spaans, Duits, Engels en Nederlands 'naar huis' geroepen en gewezen naar Corte.
Uiteindelijk hebben we het maar zo gelaten en heeft hij de hele weg met ons mee gelopen. Onderweg
dronk hij uit riviertjes en hield hij ons goed in de gaten. Als ik een beetje achterbleef, bleef hij op me wachten tot ik weer in de buurt was en dan liep hij weer door naar Pieter. Omdat we geen idee hadden wat zijn naam was, noemden we hem 'Wanderfreund'. Bij de wand aangekomen, ging Wanderfreund lekker liggen om bij te komen. Tja, we hoopten maar dat hij op een gegeven moment terug zou lopen of er nog zou zijn als wij met de route klaar waren. De eerste touwlengtes kon hij ons nog wel zien, maar zodra we uit zicht waren begon hij te blaffen. Het beviel hem kennelijk maar niks om alleen achter te blijven.
Op een gegeven moment zagen we op het pad beneden wandelaars aankomen. Wanderfreund zag het ook en hólde naar ze toe. De wandelaars keken om zich heen of ze ergens andere mensen zagen, maar ja, wij zaten hoog in de wand. Ze aaiden Wanderfreund en liepen uiteindelijk door. Wanderfreund greep zijn kans en liep met ze mee. De wandelaars stopten weer en wezen de andere kant op terwijl ze iets tegen hem zeiden. Hielp natuurlijk niets en Wanderfreund liep gewoon me ze mee.
Wij vroegen ons natuurlijk wel af wat er nu zou gebeuren. Zou hij met andere wandelaars mee terug lopen naar Corte? Zo'n 2 uur lopen verderop in het Tavignanu-dal is een hut. Misschien dat hij daar wel vaker kwam en dat de huttenwaard Wanderfreund terug zou sturen of mee zou geven aan wandelaars die naar Corte gingen?
Bij terugkeer op de parkeerplaats in Corte zagen we hem niet. Zou hij nog aan de wandel zijn?
Nadat we 's avonds een pizza hadden gegeten, keerden we terug naar de parkeerplaats. En wie zagen we daar staan bij ons busje? Wanderfreund! De hele verdere avond heeft hij bij ons gezeten en toen we naar bed gingen, liep hij naar een huis, in de buurt van de parkeerplaats. Kennelijk zijn huis, maar geen spoor van een baasje.
Een week later hebben we een andere route geklommen op de Rossolino. Stiekem verheugden we ons al op Wanderfreunds gezelschap. Eindeloos lopen door de brandende zon is een stuk leuker met een hond. En jawel hoor, we hadden de bus nog niet geparkeerd of hij stond al klaar! Terwijl wij onze rugzakken inpakten, ging hij er eerst nog even vandoor met onze rol wc-papier (wat hebben labradors toch met wc-papier?). Toen Pieter de rol uit zijn bek had weten te peuteren - nadat Wanderfreund er eerst uitvoerig op had staan kauwen - konden we weg. En ook nu hielp het niets om hem terug te sturen en van een baasje weer geen spoor. Hij was vastbesloten met ons mee te lopen.
Bij de wand aangekomen heeft hij eerst nog even liggen kijken en blaffen, waarna hij met verbaasde wandelaars mee verder liep. Dit keer was Wanderfreund eerder terug dan wij: op het moment dat wij de parkeerplaats opstapten, kwam Wanderfreund al weer naar ons toe!
Esther
©2015 nonstopclimbing.nl
gemakkelijk het Tavignanu-dal inlopen, richting het massief 'Rossolino'. Een heel eind lopen (dik anderhalf uur) om bij een paar prachtige multipitches te komen. De eerste keer dat we naar Rossolino wilden lopen, kwam er 's ochtends een grote dikke labrador een kijkje nemen op de parkeerplaats. Hij snuffelde wat in het rond, maar leek verder niet erg in ons geïnteresseerd. Maar op het moment dat we de bus afsloten stond hij enthousiast te kwispelen, hij had kennelijk wel zin in een uitje! Het eerste stuk vonden we het wel grappig dat hij met ons mee liep - gezellig, zo'n hond. Maar ja, het is niet onze hond en misschien zou zijn baasje wel ongerust worden. Maar wat we ook probeerden, hij was niet van plan om terug te gaan. We hebben in het Frans, Italiaans, Spaans, Duits, Engels en Nederlands 'naar huis' geroepen en gewezen naar Corte.
Uiteindelijk hebben we het maar zo gelaten en heeft hij de hele weg met ons mee gelopen. Onderweg
dronk hij uit riviertjes en hield hij ons goed in de gaten. Als ik een beetje achterbleef, bleef hij op me wachten tot ik weer in de buurt was en dan liep hij weer door naar Pieter. Omdat we geen idee hadden wat zijn naam was, noemden we hem 'Wanderfreund'. Bij de wand aangekomen, ging Wanderfreund lekker liggen om bij te komen. Tja, we hoopten maar dat hij op een gegeven moment terug zou lopen of er nog zou zijn als wij met de route klaar waren. De eerste touwlengtes kon hij ons nog wel zien, maar zodra we uit zicht waren begon hij te blaffen. Het beviel hem kennelijk maar niks om alleen achter te blijven. Op een gegeven moment zagen we op het pad beneden wandelaars aankomen. Wanderfreund zag het ook en hólde naar ze toe. De wandelaars keken om zich heen of ze ergens andere mensen zagen, maar ja, wij zaten hoog in de wand. Ze aaiden Wanderfreund en liepen uiteindelijk door. Wanderfreund greep zijn kans en liep met ze mee. De wandelaars stopten weer en wezen de andere kant op terwijl ze iets tegen hem zeiden. Hielp natuurlijk niets en Wanderfreund liep gewoon me ze mee.
Wij vroegen ons natuurlijk wel af wat er nu zou gebeuren. Zou hij met andere wandelaars mee terug lopen naar Corte? Zo'n 2 uur lopen verderop in het Tavignanu-dal is een hut. Misschien dat hij daar wel vaker kwam en dat de huttenwaard Wanderfreund terug zou sturen of mee zou geven aan wandelaars die naar Corte gingen?
Bij terugkeer op de parkeerplaats in Corte zagen we hem niet. Zou hij nog aan de wandel zijn?
Nadat we 's avonds een pizza hadden gegeten, keerden we terug naar de parkeerplaats. En wie zagen we daar staan bij ons busje? Wanderfreund! De hele verdere avond heeft hij bij ons gezeten en toen we naar bed gingen, liep hij naar een huis, in de buurt van de parkeerplaats. Kennelijk zijn huis, maar geen spoor van een baasje.Een week later hebben we een andere route geklommen op de Rossolino. Stiekem verheugden we ons al op Wanderfreunds gezelschap. Eindeloos lopen door de brandende zon is een stuk leuker met een hond. En jawel hoor, we hadden de bus nog niet geparkeerd of hij stond al klaar! Terwijl wij onze rugzakken inpakten, ging hij er eerst nog even vandoor met onze rol wc-papier (wat hebben labradors toch met wc-papier?). Toen Pieter de rol uit zijn bek had weten te peuteren - nadat Wanderfreund er eerst uitvoerig op had staan kauwen - konden we weg. En ook nu hielp het niets om hem terug te sturen en van een baasje weer geen spoor. Hij was vastbesloten met ons mee te lopen.
Bij de wand aangekomen heeft hij eerst nog even liggen kijken en blaffen, waarna hij met verbaasde wandelaars mee verder liep. Dit keer was Wanderfreund eerder terug dan wij: op het moment dat wij de parkeerplaats opstapten, kwam Wanderfreund al weer naar ons toe!
Esther
©2015 nonstopclimbing.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten