De Krullevaar

Prrt Tralieloe

De topo van Lumignano staan verschillende tips voor regenachtige of rustdagen. Zo is er in de rotsen een grotwoning te vinden. Volgens de overlevering een plaats waar twee heiligen heen gingen om zich te bezinnen. Na een dag klimmen wilde ik er wel even een kijkje nemen. Onderweg hoorden we een  luid gepiep gevolgd door geruis van bladeren en een PLOF; vanachter een waterpomp kwam een monsterlijk groot kuiken op ons af rennen. Het klom op mijn schoen en bleef daar zitten piepen en fladderen. Het beestje had grote poten, een vreemd gevormde grote bruine snavel en brede vleugels.
Vogelkenners als wij zijn, dachten we meteen het jong van een roofvogel gevonden te hebben. Maar ja, roofvogelouders kun je maar beter niet in de weg lopen, dus we keken eerst om ons heen of we niet zouden worden aangevallen door een boze vogelouder. We zagen niets – ook geen nest, maar wel een boom die helemaal ondergepoept was – ergens in de buurt moest het nest zitten. We probeerden het beestje wat van ons brood en een overrijpe vijg te voeren, maar dat wilde hij niet. Ook probeerden we hem wat te laten drinken, maar ook dat viel niet in de smaak. We wisten niet goed wat te doen: moesten we hem naar de volgelopvang brengen, zo die er al zou zijn op het Noord-Italiaanse platteland? Zelf 'opvoeden' kon niet – alhoewel Pieter het wel leuk zou hebben gevonden om een gier groot te brengen. Een mussenjong of een duivenjong niet, maar een roofvogeljong, dat vond hij wel de moeite waard. Huhu, heel handig in zo'n bus.
We besloten verder te lopen en rond te kijken naar een nest. De grotwoning lag ergens boven ons en misschien zagen we van daaraf wel het nest en dan konden we hem misschien terugzetten. Het kostte wel wat moeite om van het kuiken los te komen – het volgde ons op de voet.
Bij de grotwoning aangekomen, werden we belemmerd door een hek: verboden toegang, privé bezit. Naast het hek een muurtje van rots. Tja, klimmers en rots – daar konden we wel overheen. En het was ten slotte voor de goede zaak? Grappig was dat het muurtje helemaal glad was geklommen – we waren niet de eersten die het hek omzeilden... Bij de grotwoning aangekomen konden we niet verder.   Een nest zagen we niet, maar we hoorden wel wat gekras van een vogel (een bezorgde vogelouder?).
Toen maar weer terug gegaan naar het kuiken. Het was makkelijk om hem terug te vinden: hij kwam heel enthousiast aanhollen! Tjonge, het leek wel of hij ons geadopteerd had.

grotwoning

Nog maar even rondgekeken of er een nest was waar we bij konden komen, maar niets, alleen maar één of andere duif die ons zat te bekijken. We besloten naar de bus te gaan en via internet uit te zoeken wat voor beest het was, wat hij at en of er een vogelopvang was. Het vogeltje teruggezet waar hij neergekomen was in de hoop dat zijn vader of moeder hem van de grond zou komen plukken om het verder te verzorgen. En als we hulp konden vinden, zouden we hem weer gaan zoeken.
Bij de bus aangekomen meteen in mijn vogelboek gekeken, maar daar staan geen kuikens in en het beest leek op geen van de volwassen vogels. Daarna op facebook en op www.waarneming.nl een foto geplaatst van het monstertje. Via Facebook kwamen de meest wilde speculaties op gang: van de Krullevaar van Puk van de Petteflet tot een dodo.  Op 'waarneming' kwam op een gegeven moment de melding dat het om het jong van de houtduif zou gaan. Tja, foto's op internet gezocht – en ja hoor, deze duif krijgt stevige jongen en ze lijken in geen enkel opzicht op de volwassen exemplaren! Een in Afrika wonende vriend melde via  Facebook dat het kuiken inderdaad veel leek op de duivenjongen die hij ooit eens tijdens een feest in Timboektoe op zijn bord kreeg...
Tja, had die duif in het bos misschien toch iets te maken met dit kuiken? Hopelijk heeft ze haar jong nog kunnen 'redden'.

Esther