Klassiekers klimmen

Als ergens de geschiedenis van het klimmen zichtbaar is, dan is het wel in de Dolomieten. Begin 20e eeuw zijn hier al veel routes geopend. Het mooie van deze zogenaamde 'klassieke' routes is dat de uitrusting en behaking grotendeels nog in originele staat is. Je krijgt hierdoor de kans min of meer te ervaren hoe de routes ooit geklommen zijn. 'Min of meer', omdat wij de beschikking hebben over modernere zekeringsmiddelen dan destijds. Maar bij een bezoek aan de Dolomieten mag het klimmen van één of meer klassiekers zeker niet ontbreken.
Omdat sommige klassiekers drukbezocht (filevorming bij de instap) en afgeklommen zijn, kozen wij voor een niet zo bekende klassieker, de 'Zieglauerführe' op de Brunecker Turm (Mur de Pisciadù).
Na een aanloop van ongeveer 40 minuten begon de eerste uitdaging: het vinden van de instap. Door het ontbreken van enige behaking of andere markering in de wand is het vinden van de juiste plek om te beginnen vaak lastig. Gelukkig waren er in onze topo duidelijke aanwijzingen. Maar of je werkelijk goed zit, weet je vaak pas als je de eerste mephaak of touwtje door een zandloper tegen komt; in ons geval pas bij de eerste standplaats. Nog 13 touwlengtes volgden. De route volgde, zoals veel klassiekers doen, de natuurlijke lijnen (scheuren, dakjes, banden). Het is wel continu opletten en zoeken: voor je het weet zit je verkeerd. Maar met de hulp van de tekening uit de topo en wat intuïtie kwamen we aan het eind van de middag op de top van de Turm aan.
Maar wat het weerbericht niet voorzien had, was dat er mist zou komen. Eenmaal boven stonden we midden in een wolk en we hadden niet meer dan tien meter zicht. De top van de Mur de Piscadiù is een enom plateau en het heeft wel iets weg van een maanlandschap. Volgens de topo moesten we in zuidwestelijke richting lopen richting de hut en vandaar via een simpele Klettersteig naar beneden. Normaal gesproken zie je altijd wel ergens een steenmannetje, maar niets zagen we!
We vertrokken daarom lopend in de richting waarvan we dachten dat dat het zuidwesten moest zijn. Op een gegeven moment vonden we steenmannetjes, maar omdat het maanlandschap in de mist overal hetzelfde leek, kregen we het gevoel in rondjes te lopen! We waren inmiddels al bijna een uur aan het zoeken en hadden geen enkele aanwijzing dat we ook maar enigszins bij de hut in de buurt waren. Toen brak het wolkendek gelukkig een heel klein beetje open. Hierdoor konden we in de verte net het einde zien van de materiaallift die de hut van voorraden voorziet. Binnen een minuut trok de lucht weer dicht, maar het was voldoende om ons richting te geven. Een kwartier later zaten we aan de warme soep in de hut, waarna we de terugtocht over het pad begonnen. Het was donker toen we bij de bus aankwamen en konden gaan koken. Morgen maar een rustdag...

Pieter